WÜK - WÜK

Eigen beheer

Wij houden van muziek waar we ons volledig in kunnen verliezen. Dat is de reden waarom we van tijd tot tijd eens graag een postrockplaat durven opleggen; de kronkelige gitaarpartijen en breed geweven klanktapijten doen ons al snel en graag wegdromen. Zo zijn we bijzonder in de wolken van de debuutplaat van het Gentse WÜK.

De band zelf ziet zich als een vrij door het muzikaal landschap bewegend collectief dat graag een eigen universum opbouwt en daarbij het volledige spectrum aan nuances graag weet te verkennen. Dat gaat van ongedwongen wall of sound tot intieme verhalen, en van rauw tot gepolijst.

Tot zover de theorie, maar klopt deze ook? Dat ze met Sonic Youth, Mogwai en Pavement als referenties stuk voor stuk helden van ons aanhalen, pleit alvast voor hen. Wat wij van bij de eerste luisterbeurt alvast opmerkten, is dat ze vlotjes de clichés uit de weg gaan en steeds rustig hun tijd nemen om tot een climax te komen.

Opener Postrock Powernap komt bedaarlijk binnengewandeld en krijgt een trage, maar forse opbouw met enkele boeiende terugschakelingen.

Eenzelfde ingehouden begin horen we bij She’s A One Trick Dancer. Maar net als je begint te denken dat de song maar wat verderkabbelt als een fris bergbeekje komt daar plots die verhalende Franse stem van Yasmin Holail Mohamed (Binti), waarna de song helemaal uit zijn keurslijf breekt en de gitaar de ene na de ander riff gaat uitspuien.

Only The Beachmaster Wears Thongs At Work heeft niet alleen een titel die ons doet grijnzen, maar kan ook terugvallen op het meest herkenbare thema van de plaat; een thema dat meerdere keren de revue passeert, maar telkens wordt voorafgegaan door een verschillende en bijzonder interessante aanloop.

En zo levert WÜK een bijzonder veelzijdige, maar van een duidelijke degelijk stempel voorzien plaat af. De band neemt ons mee op instrumentale roadtrip met barse verfijning. Mooi plaatje zonder meer.