Wu-Lu - Loggerhead

Warp Records

Plat op onze smikkel. PLAT OP ONZE SMIKKEL! De Britse zanger, multi-instrumentalist en doe-het-zelf-producer Wu-Lu aka Mules Romans Hopcraft pakt hier met een debuut uit waar we toch even niet goed van zijn. Als je gekozen wordt om je eerste volwaardige release op een gerenommeerd label als Warp uit te brengen, gaan we sowieso al neerzitten. Maar dit zagen we eerlijk gezegd niet aankomen.

Hiphop blijft een moeilijk naar waarde te schatten genre. Er bestaat zo veel “hop” en zo weinig “hip”, maar dat is dus naast ‘Loggerhead’ gerekend. Wu-Lu bedient zich in zijn creatieve wereldje van een mix van postpop, postdubstep, posthiphop of elke andere term die ze in het hippe Londen durven uit te vinden. Wij houden het op een gedurfde en dynamische combinatie van donkere tunes en logge, “doped” beats (genre Tricky) en energieke uitschieters richting oldskool hiphop, metal en zelfs hardcore. Klinkt akelig? Is het zeker niet. Ook al doet de combinatie van artiestennaam Wu-Lu en een hoes met een afbeelding van een gewapende afrekening misschien ietwat sterk denken aan triaden of andere Chinese maffiapraktijken. Je mag trouwens de term “loggerhead” gerust googlen. En durf niet met een zeeschildpad af te komen!

Maar chill down dus. Twaalf tracks op rij word je als luisteraar in de diepte gezogen door benevelde, downtempo sfeersongs met haast onverstaanbaar gemurmelde vocals, chants of raps. (Dat is misschien het enige verwijt dat we kunnen maken: als je een digirelease uitbrengt, is het misschien ook handig de lyrics toch even mee te geven). Een track later krijg je genadeloos een uppercut in het gezicht waarbij twee minuten aan Scrambled Tricks met zwaar rollende bassen en gierende gitaarsamples wel als een pandoering van de driedubbele tijd lijkt te zijn. Een duidelijk bewijs dat Wu-Lu de songs effectief heeft laten groeien uit jamsessies.

Alsof je nog niet genoeg heen en weer geslingerd wordt tussen lome energie en scherpe, bitsige momenten, gortdroge drum’n’bass of klassieke strijkers, zorgt de producer ervoor dat elke track zelf ook nog voortdurend beweegt, verrast of van emotioneel masker verandert. En dat allemaal zonder ook maar één moment als te druk of te veel over te komen. Dus mag er ook af en toe een extra gast bij. Vaak ongekende artistieke vrienden en verwanten als daar zijn rapster Lex Amor, de exotische Léa Sen, Morgan Simpson (Black Midi) of de scherpe Asha van de band Sorry. Kwestie van een al rijke plaat nog te verrijken.

Het verhaal van deze plaat klopt gewoon als een bus en gaat over alle genres, culturen of grenzen heen. Noem ons gerust old-fashioned, maar het is van Beastie Boys geleden dat we zo bij het nekvel werden gegrepen en het punkgehalte in een hiphopplaat hebben mogen smaken. Of met de woorden van deze hedendaagse topartiest: “I always wanted to be a Red Hot Chili Pepper”. “Wu-Lu” is trouwens de verbastering van het Amhaars / Ethiopisch “wu-ha” of water, als weergave voor de flexibiliteit en veelzijdigheid van deze artiest. Aarzel dus ook niet als je mister Hopcraft als brulboei achter de micro terugvindt bij de New York Hardcore band Show Me The Body. Peace. Out.