Wouter Thijssen - Wouter Thijssen

Voetzoeker 01

Wouter Thijssen

Hoeveel plaats is er onder de zon van de Nederlandstalige rockbands? Want de vijver der kwaliteit is duidelijk nog lang niet leeggevist. Getuige daarvan het titelloze debuut van Wouter Thijssen. Zet u schrap voor een muzikale terugkeer naar de Nederlandstalige rock van de jaren negentig.

Heeft u dat soms ook, dat opborrelende gevoel van nostalgie? Bij ons naar begin jaren negentig, toen op muzikaal vlak alles zo eenvoudig was. In de Nederlandstalige rockscene had je dat geweldige triumviraat Gorki, De Mens, Noordkaap en verder had je eigenlijk niet veel nodig. Maar aan hun heerschappij over de vaderlandse muziek kwam om verschillende redenen helaas ook een eind en in de plaats verschenen talloze bands, vaak met evenveel succes, maar zelden met een even verpletterende indruk.

Het is vooral het plaatje van Wouter Thijssen dat die heimwee naar vroeger voedt. Opener Grootstadsliefdes is meteen een stevige knuppel in het hoenderhok: een kanjer van een rocksong zonder al te veel tierlantijntjes, gewoon rechttoe-rechtaan. En meteen horen we reflecties van De Mens. Wie fan is van Zonder Verlangen, zal dit zeker ook kunnen pruimen. 

"Wie is die Wouter Thijssen in hemelsnaam?", hoor ik u niet ten onrechte denken. Een Limburger die al een tijdje aan de weg timmert, die in zijn thuisstad Hasselt wat bekendheid geniet en die verder deel uitmaakte van onder meer de band rond Marco Z en Frank And The Love Police. Het is ook duidelijk iemand in wie heel wat potentieel zit, anders vermoeden we dat iemand als Mario Goossens er zijn naam niet aan zou verbinden. Hoeft het gezegd dat de ritmesectie perfect zit met ook nog de assistentie van bassist Dirk Cant (Vive La Fête, Superdiesel)? Met zulke troepen kom je natuurlijk ver in een oorlog, dat bewijst ook de tweede track Nieuwe Kleren. Opnieuw zo’n klassieke knaller die alles in zich heeft om een concerttent op stelten te zetten.

De acht resterende songs zijn niet van hetzelfde kaliber, maar dat betekent lang niet dat ze niet goed zouden zijn. Wouter Thijssen probeert daarin ook andere facetten van zijn kunnen te tonen. Zo mag het tempo gevoelig omlaag op Als De Twijfel en op de gevoelige afsluiter Winterdag. Daarin hoor je ook wel dat Thijssen niet de allergrootste zanger is. Ook dat hoeft lang niet problematisch te zijn, want de zangers uit ons vroegere triumviraat kan je ook moeilijk catalogeren in het vakje van de nachtegalen. Maar er wordt best slim mee omgesprongen. Zo krijg je in verschillende nummers plots nieuwe elementen. In Deze Winter Droom Ik hoor je plots ook de vibrafoon van Marco Zanetton. Leni Cellini zorgt voor een intermezzo op piano in Nocturne. En Joes Brands, die het album gemixt heeft, mag op Maandagochtend meedoen met zijn Hammond. Al is de meest prominente plek op het album toch wel weggelegd voor de gitaar van Wouter Thijssen.

“Komt er een tijd dat alles steek houdt / dat alles juist lijkt?”, vraagt Wouter Thijssen zich af in Maandagochtend. Wel, zijn tijd lijkt alvast gekomen. Hij is lang blijven schaven aan dit debuut, maar hij mag dat nu met een gerust hart op de muziekwereld loslaten. Want het is een prima album geworden. Eentje voor de old school Nederlandstalige rockliefhebber en een plaat die voor hem hopelijk de weg plaveit naar vele jeugdhuizen en culturele centra.

2 april 2019
Bjorn Borgt