Woolvs - Evening Planet

Eigen beheer

Woolvs legt het welpenvel af.

Na drie ep’s en een rits singles was het voor het Brusselse Woolvs tijd voor een eerste volwaardige plaat. Bovendien was er toch tijd genoeg vorig jaar. En wie let er op vier ketjes die stiekem met een rugzak vol ideeën in muziekcentrum Volta nummers maken? Niemand dus. Tot die nummers één voor één de ether in sijpelden. Evening Postcard Bin, Earth, Metadata en This Is Water waren stuk voor stuk lekkere aperitiefjes voor het hoofdgerecht dat nu wordt opgediend.

En het mag duidelijk zijn vanaf de eerste zin (“Not so long ago, we were children”): Woolvs heeft de naïviteit afgelegd. De sound is voldragen en zelfs volwassen, maar een plaat van Woolvs blijft wel een speeltuin vol onverwachte genres, geluidjes, die je verwonderd doen opkijken, en paadjes die vervaarlijk langs het randje van experiment lopen, waardoor de muziek bestemd lijkt voor mensen die alleen dikke boeken lezen.

Wij horen er vooral iets in van deze tijd waarin Het Avondland op de laatste benen loopt met de Brexit aan de ene en nukkige ex-Oostbloklanden aan de andere kant. Naarmate de plaat vordert, wordt de sfeer namelijk grimmeger. Opener Grapes heeft nog iets funky's, Earth drijft op een zomerse pseudo-reggaebeat en Metadata is een geruststellend wiegelied vol zachte, dromerige klanken. Evening Planet draagt kinderlijke verwondering in zich en Evening Postcard Bin heeft die zalvende saxofoon van Thomas Jillings als pleister op de wonde, maar vanaf dan kijken we tegen de onbelichte kant van de maan aan.

Doper’s Planet start met een repetitieve, knarsetandende intro die nog een tijdje doorloopt, als de piano wil overnemen en zanger Willem Malfliet wringt een Thom Yorke-achtige klaagzang uit de strot. Het trage Sweat lijkt te hinten naar de net vijf jaar geleden overleden Prince en naar een ongezonde relatie, eentje die met Flowers de bloemen krijgt die ze verdient: donker en geknakt tijdens een nachtelijke busrit waarin de pijn over een foutgelopen date sombere gedachten genereert.

Date, zo heet ook de atmosferische afsluiter. Een pianosong die als een koortsdroom voorbijtrekt, stelselmatig aangevuld met toefjes percussie, zalvende klarinettonen en soundscapes op gitaar tot hij aanzwelt tot een meerstemmige mantra om dan uit te doven in een laatste reutel van Malfliet.

Woolvs levert zo een artpopalbum af dat door de combinatie blijft boeien tot de laatste noot (of stoot zo u wil). De quasi-filosofische teksten van Malfliet, gecombineerd met het muzikaal vernuft van zijn kompanen, leidden tot een album dat hier te lande nog niet eerder het daglicht zag. Zeker als je weet dat elk nummer in één take werd opgenomen met weinig tot geen overdubs, valt je mond open van verbazing.

En dan zijn er nog de beelden, die Julie Van Kerckhoven maakte bij elk nummer. Samen vormen ze een multi-mediaproject van hoge kwaliteit.