Woods - City Sun Eater In The River Of Light

Woodsist

Als er één groep is die er blijft in slagen om zo weinig mogelijk toegevingen te doen, dan is het wel Woods. En dan brengen ze het ook nog eens voor elkaar om steeds opnieuw boeiende albums te maken.

Daar is de zon weer. Elke keer als er een nieuwe Woods-plaat verschijnt, breekt ze onstopbaar door de wolken. Je mag geen touw kunnen vastknopen aan de teksten van Jeremy Earl, dan nog gaat de thermometer van je emotionele toestand de hoogte in. Is het die typische stem van Earl? Is het de folk, die tegelijk vertrouwd aanvoelt zonder vervelend te worden? Op beide vragen moet je bevestigend antwoorden.

Is er dan zoveel veranderd sinds ‘With Light And With Love’? Waarschijnlijk niet, maar dan vragen wij ons af of dat eigenlijk altijd moet. Want ongeacht of de evolutie nu zo groot is dan wel schijnbaar onzichtbaar, toch kan je niet ontsnappen aan de aanstekelijke liedjes, die dit gezelschap uit de mouw schudt.

Dat begint al meteen met de met prachtige blazers opgeleukte opener en eerste single Sun City Creeps. Jazzy blazers leiden je binnen in een landschap waar de zon ondergaat, Earls gitaar trippelt door het landschap en de gezamenlijke lagen vocals doen de rest. De eerste song is nog niet halfweg of je bent al verkocht. En het wordt alleen nog maar beter. Want de solo zou zo van Steely Dan kunnen zijn en wordt aangevuld met de blazers.

Naar de country wordt geknipoogd in het smeuïge Morning Light wanneer de pedalsteel je op sleeptouw neemt. In The Take wordt er getoverd met percussie, die de drums vervangt. Het vormt een mooi contrast met Politics Of Free, waarin de drums net erg belangrijk zijn. Constante doorheen dat alles is de wahwah-gitaar van Earl, het kenmerkende baswerk van Aaron Neveu, die Kevin Morby intussen helemaal uit de band heeft weggespeeld, en uiteraard de stemmen, waaraan je Woods in een oogwenk kan herkennen.

‘City Sun Eater In The River Of Light’ is een bijzonder hecht, consistent album, waarin de vaste ankerpunten van Woods opnieuw tot uiting komen zonder echt in herhaling te vallen, maar ook zonder een seconde lang te vervelen. Dat verdient bewondering en erkenning.