Wolves in the Throne Room - Thrice Woven

Southern Lord

Na de experimentele ambientplaat 'Celestite' keert Wolves in the Throne Room op 'Thrice Woven' terug naar de black metal-roots.

Thrice Woven

 

Wolves In The Throne Room is steeds een band geweest die de gebruikelijke stiltes tussen twee zwartmetalen hamerslagen meesterlijk wist in te vullen. Geen obligaat aandoende, akoestische hymnes of halfafgewerkte folkarrangementen, maar volwaardige, sfeervolle flarden muziek. Voor een band met als mission statement de muzikale vertaling van de landschappen aan de Stille Oceaankuststrook van de VS is het nogal wiedes deze stukken goed uit te werken. Wolves is er altijd in geslaagd een donkere eb en vloed in het geluid aan te houden.

 

Bij aanvang lijkt de nieuwe worp geen uitzondering. 'Thrice Woven' begint op Born From The Serpent's Eye met een kort maar sterk, akoestisch arrangementje dat uitbarst in een scherpe black metal-knaller. Doorheen de karakteristieke, lo-fi-klank volgen de gitaarlijnen een duidelijke, melodische richting. Wanneer deze achterwege wordt gelaten ten voordele van snerpende grunts, nemen synths ze over. De barrage wordt gebroken door een stuk met galmende gezangen en klokkengelui, dat zo uit catalogus van Current 93 lijkt geplukt. Deze eerste track wisselt als vanzelf tussen onheilspellende ambient en donderende black metal en is ongetwijfeld het hoogtepunt van de plaat.

 

Het donkere folkarrangement waarmee The Old Ones Are With Us achtereenvolgens aftrapt en in twee deelt, is minder geslaagd. Het zoekt iets te veel de paganistische cliché's op, daarbij niet geholpen door een tekst die de komst van de winter bezingt. Op de rest van de track zoeken de troonkamerwolven dan weer iets te veel de epiek op; de trage, golvende riffs slagen er niet in de kracht van het vorige nummer vast te houden en refereren te nauw terug naar het Scandinavische metalcanon.

 

Ook de rest van de plaat slaagt er niet meer in de aandacht helemaal vast te krijgen. Angrboda mist richting en scherpte om echt te boeien en breekt de sfeervolle afwisseling die de plaat tot hiertoe, ondanks de voornoemde zwaktes, wel kon brengen. Mother Owl, Father Ocean is in hetzelfde bedje ziek. Afsluiter Fires Roar In The Palace Of The Moon kent memorabele delen, maar schiet alle richtingen uit, van drone naar metal en weer terug, zonder veel opbouw of punch.

 

Wolves in the Throne Room haalt op 'Thrice Woven' nooit het niveau van de vorige platen. Het begin, zeker het eerste nummer, is genietbaar en een bewijs van het talent van de wolven om sfeer te scheppen. Je voelt de winter komen en gaan in de twee eerste tracks. De rest van de plaat mist inspiratie, richting en een achterliggend idee om de boel samen te houden.

24 januari 2018
Koerian Verbesselt