Wolfram - X

Monotype

Elf jaar heeft het geduurd vooraleer de Pool Wolfram met een nieuwe plaat afkwam. Welnu, daar mogen op zijn minst vraagtekens bij geplaatst worden. Want ‘X’ balanceert op de erg dunne lijn van muzikaal minimalisme, ambient en ruis, in die mate dat termen als “muziek” en “creatie” met een stevige korrel zout te nemen zijn.

X

Soms krijg je van die dingen waarvan je denkt: “Wat ben ik daar nu mee?” Wees blij met ‘X’, uit te spreken als “niks”. Wolfram heeft zich immers verdiept (letterlijk te nemen) in de letterlijke definitie van ambient: het opnemen en manipuleren van omgevingsgeluiden en die terug in die omgeving projecteren.

De producer heeft een opnametoestelletje gekocht en is daarmee klankbeelden gaan verzamelen. Doe een avondwandeling in de regen en je krijgt allicht iets gelijkaardigs als openingstrack W:X:swarm, een nummer waarvan de titel gecompliceerder is dan de inhoud. Of neem een warme toon en laat die - mits enige versnelling of vertraging - gemoedelijk op- en neer bewegen. Voila, track twee. Gooi die twee nu samen in het derde Exploded View: geschuifel in de sneeuw en een donkerblauwe, zacht bewegende grondtoon. Voor de eerste keer is er ook evolutie: een vervelende pieptoon komt binnen en gaat alles overstelpen. Hum. Als we dit nu elke keer een minuut of zes, zeven uitrekken, zitten we al over de helft van ‘X’.

Bent u er nog? Elf jaar tijd, daar waren we begonnen. Even nog aangeven dat elk nummer mooi in zijn opvolger overvloeit. Tijd voor een tikkeltje meer inhoud. Nu ja, het flinterdunne ambientlaken waarmee N:xizhe (probeer dat maar eens uit te spreken!) een minuut lang aanvangt, verdient zelfs nauwelijks de stempel “geluid”. Maar met een langzame, haperende gloed, een soort van omwentelende spooktoon en een tijdlang zelfs een traag bonkende hartslag (ritme! Joepie!), mag er nu sprake zijn van inhoud. Dat tenminste tot die grijze leegte van ruis en regen weer alles vervaagt. Beklemmend.

U heeft er nog eentje tegoed. Wolfram sluit af met Secret Humans, inhoudelijk een luidruchtige ruis en ultrasoon gepiep, equivalent voor gratis hoofdpijn. Af en toe klotst er wat water over de rand van een emmer, kwestie van toch iets te hebben om aan vast te houden.

Laat het duidelijk zijn: echt mee zijn we niet. Dit is iets voor freaks en fanatiekelingen. ‘X’ zou onderdeel zijn van een groter project, bestaande uit een mini cd-r, cd en audiocassette. Maar wegens beperkt budget zijn er slechts vijfentwintig beschikbaar, in een leuk doosje samengebracht. Dat zal allicht net genoeg zijn om vrienden en fans te plezieren.

20 november 2016
Johan Giglot