Wolfmother - Wolfmother
Interscope
Drie heren uit de omgeving van Sydney braken in 2005 definitief door in eigen land. Ze scoorden een hit, wonnen prijzen en speelden festivals plat. Daarna kwam de rest van de aardbol aan de beurt. Op Rock Werchter was het al vroeg dag voor Wolfmother, maar hun liveshow stond als een huis. De aanstekelijke single Woman bereikte huiskamer en strand via radio en mp3-speler en inmiddels zijn popjournalisten niet meer te stoppen wanneer zij beginnen over het debuutalbum van de band vol opzwepende jaren-zeventig rock.
Wat is de basis van dit succes? Het is al lang bekend dat de bewondering voor bands als Black Sabbath en Led Zeppelin automatisch van generatie naar generatie overslaat. Die twee toonaangevers hebben Wolfmother dan ook het meest beïnvloed. Het psychedelische gitaarspel van Andrew Stockdale is typisch 'Sabbath'. Het klinkt gebonden maar ook best virtuoos. Zijn hoge zang houdt precies het midden tussen de twee klassieke groepen. De bas en het Deep Purple / Uriah Heep-orgeltje van Chris Ross maken het geluid vol. Maar de uitstraling die het trio op het podium heeft, maakt de sensatie pas echt compleet. Het is knap als je in staat bent goede nummers te schrijven, maar het werkelijke muzikale talent moet vaak live bewezen worden. Bij Wolfmother vormt dat dus geen enkel probleem.
Maar laten we ons beperken tot de plaat. De dertien nummers hebben ieder afzonderlijk een grote overlevingskans, en vormen daarnaast ook samen een stevig geheel. Goed nieuws dus voor zowel albumliefhebbers als liedjesverzamelaars. Over het algemeen overheerst het hoge tempo. Daaraan zijn ook wel de heavy-metal invloeden te herkennen. In enkele nummers, zoals White Unicorn, wordt wel wat gas terug genomen. En Mind's Eye is zowaar een aanstekerplaat, zij het wel een stevige die de gemiddelde Zeppelin-ballad compleet wegblaast. Alle nummers kennen verder nog een interessante opbouw met vaak verschillende thema's binnen één nummer. Maar echt ingewikkeld wordt het nooit, wat de plaat voor iedereen toegankelijk houdt. Ook opvallend is dat naast de uitvoerig besproken invloeden op de tweede helft van de plaat ook nog enige gelijkenis te ontdekken is met Jack White (White Stripes, Raconteurs) in het stemgebruik van Stockdale. Die typische emotioneel geladen zang is makkelijk te herkennen aan de klankkleur en aan die tot nu toe zo unieke trillingen. Wie weet is dit een voorbode voor een nieuwe rage.
Soms overdrijven critici en andere schepsels in de muziekwereld een beetje bij het aanprijzen van de zoveelste nieuwe ontdekking van het jaar. Maar de ophef over 'Wolfmother' is gerechtvaardigd. De plaat klinkt volmaakt en zal de mensheid nog veel plezier bezorgen. Sterker nog: de kans is groot dat iemand bij de eerste luisterbeurt al geïnfecteerd raakt en ook in superlatieven tekort zal schieten. Nog zo'n schijf en Queens Of The Stone Age zal ernstig moeten nadenken over troonsafstand in het land van de Stoner Rock.