Wolfmother - Victorious

Universal

Nummers als Woman en The Joker And The Thief, dat zijn nummers waarover we tegen onze kleinkinderen op een dag zullen opscheppen dat het nummers uit onze tijd waren. Daarna liep het helemaal mis met Wolfmother. En helaas brengt de vierde plaat ‘Victorious’ niet meteen beterschap.

De groep viel uit elkaar en Andrew Stockdale bracht een geruisloos voorbijgaand solodebuut uit in 2013, ‘Keep Moving’. Hij leerde al snel dat de naam Wolfmother het beter zou doen wat betreft het aantrekken van publiciteit, zocht een hoopje nieuwe muzikanten bij elkaar en bleef als enig origineel lid aan boord. Samen maakten ze ‘New Crown’, een plaat die weinig of geen deining veroorzaakte, en nu mogen ze het nog eens proberen met ‘Victorious’.

Hun doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig, maar ook nu zullen we weer moeten teleurstellen: ‘Victorious’ komt op geen enkel moment in de buurt van het debuut of ‘Cosmic Egg’ en doet zeer triviaal aan. Het openingsnummer The Love That You Give is aardig, maar klinkt alsof Stockdale in de studio zei: “Laten we nog eens proberen een Woman te schrijven.

Helaas was dat openingsnummer meteen ook het hoogtepunt van deze plaat. Het nijdige, dat Wolfmother en Stockdale ooit in zich droegen, lijkt nu helemaal verdwenen. Het titelnummer is slappe koffie, Baroness is nogal poppy en leunt meer aan bij een groep als The 1975 dan bij Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath, de groepen in wiens voetsporen Wolfmother ooit zo graag wilde treden; en dat middenstuk van The Simple Life is even overbodig als een ijskarretje in Groenland. Helemaal aan de staart, in het slotnummer Eye Of The Beholder, mag er nog eens gerockt worden, maar het is allemaal te simpel en te weinig om ons een kreetje van enthousiasme te ontlokken.

Het is gek, maar op zijn meest poppy worden Andrew Stockdale en de zijnen nog het meest tolerabel. Nummers als Best Of A Bad Situation en Pretty Peggy kan je nog bezwaarlijk rocknummers noemen. Het zijn tegelijkertijd de beste en meest tenenkrommende nummers op ‘Victorious’. Ze zijn vlot mee te zingen, te klappen en te fluiten en zo luchthartig als maar kan, maar het is niets dat we verwachten van een groep als Wolfmother. De nijdig rockende Stockdale van weleer is helemaal in rook opgegaan. En even tussen Andrew en ons: een tekstregel als “Roses are red/ violets are blue” kan echt niet meer.

Wolfmother staat op 27 april in de Ancienne Belgique en dat concert is al een tijdje uitverkocht. We hopen oprecht dat de ticketkopers hun verwachtingen niet te hoog hebben gelegd en dat ze een fijne avond zullen beleven, maar wat ons betreft mag Stockdale er het bijltje bij neergooien en iets anders gaan doen.

Wolfmother staat op 17 augustus ook op Pukkelpop.