Wolfbrigade - Run With The Hunted

Southern Lord

Het mag onderhand een rage heten: bands met het woord “Wolf” in de naam. Het lijkt misschien een verschijnsel van de laatste jaren, maar diverse wolven waren de hype ver voor. Het Zweedse Wolverine bestaat bijvoorbeeld al sinds 1995. Landgenoten Wolfbrigade hanteren die naam sinds vlak voor de eeuwwisseling, maar waren voor die tijd reeds bekend als Wolfpack. 'Run With The Hunted' is dan ook hun negende volwaardige studioplaat.

 

Wolfbrigade laat sinds jaar en dag de grenzen tussen punk, hardcore, deathmetal en thrash vervagen. Wat dat oplevert, staat inmiddels bekend onder de term d-beat. Waar deze mix lange tijd hardcore en punk als basis had, fungeert deathmetal tegenwoordig als poolster. Op het vorige album 'Damned' overheerste een met zware gitaren gevormde ondergrond, maar met veelal korte nummers stond het tegelijk nog altijd dichtbij de punk. Voor 'Run With The Hunted' geldt precies hetzelfde.

Al vanaf de eerste tonen overheerst een moordend tempo. Gruntzang en rauwe, donkere gitaren bepalen het geluid. Het geheel maakt dat de klanken voor de minder geoefende luisteraar waarschijnlijk gruizig en monotoon aandoen, maar de goede verstaander van deze muziek zal algauw merken hoe juist die gitaren zorgen voor die bijzondere buzz waar je niet gemakkelijk van afkomt.

Ook op andere fronten bewijst 'Run With The Hunted' geen eentonige plaat te zijn. Solo's en extra gitaarlikjes dringen zich nergens op, maar dragen positief bij tot de composities. Hier en daar is ook een typische thrashbreak of -riff te horen; eentje op Lucid Monomania bijvoorbeeld lijkt zo weggelopen uit Metallica's Metal Militia. Nog bevorderlijker zijn de pakkende zanglijnen, nou ja vocale hooks, die in meer opzichten doen denken aan Motörheads Lemmy.

Één keer wordt er duidelijk afgeweken van de standaard, en wel bij de in- en outro van Kallocain. Ze bestaan uit stukken folkmetal die zo zouden kunnen doorgaan voor een Ensiferum-midtemposong. De hoofdmoot is juist snel en zit qua gitaarwerk toch weer dichterbij deathmetal. Nog wat meer uitstapjes zouden op dit rechtlijnige album niet hebben misstaan. Maar net op het moment dat één en ander toch een beetje eentonig dreigt te worden, maakt Wolfbrigade er een eind aan. En dat is weer typisch iets uit de punk.

Zo is 'Run With The Hunted' geen verrassend album, maar daardoor wel eentje in de categorie: “Je weet wat je kan verwachten”. Fans, die gecharmeerd waren van 'Damned', zullen deze plaat ook wel lusten. Daarnaast bewijst Wolfbrigade dat de verschillende genres, waaruit wordt geput, prima samengaan.