Wire - Mind Hive

Pink Flag

Wire is terug met het zeventiende album. De postpunkgroep draait al sinds de jaren zeventig mee en brak commercieel gezien nooit potten, maar Henry Rollins van Black Flag is fan, net als R.E.M., dat een nummer van de band coverde op hun album ‘Document’ uit ’87. Ook Robert Smith van The Cure en Sonic Youth haalden naar verluidt inspiratie uit het donkere geluid van de groep. Om maar te zeggen: soms moet je niet veel platen verkopen om invloed uit te oefenen.

De jaren zeventig zijn echter al lang voorbij en Wire wist na hun eerste break-up en reünie in de jaren tachtig nooit meer het niveau van hun eerste drie platen te evenaren. Muzikaal bleef de band wat steken in hun postpunkgeluid en bij elke plaat dook de vraag op of de heren het al niet eerder beter gedaan hadden.

Op nieuwe plaat ‘Mind Hive’ is het niet anders. Het album bevat leuke nummers, maar lijdt ook aan ideeënarmoede en is af en toe zo cliché dat het ons bijna doet ineenkrimpen. Dat valt in grote mate te wijten aan de productie, die alles vettig en arenavriendelijk doet klinken, maar waardoor ook alle subtiliteit het raam uitgaat. Wire klinkt op ‘Mind Hive’ dan ook bijna als een parodie van zichzelf. En dat is niet het enige euvel.

Ook het vocoder-achtige effect dat bij de meeste nummers op de stem van frontman Colin Newman geplakt is, brengt de muziek schade toe. De man is midden zestig en was nooit een groot zanger, maar het doet hier meer kwaad dan goed. Zo bespeuren wij onder de zang van Be Like Them, Oklahoma en Off The Beach best wel leuke nummers, maar kunnen wij niet van de muziek genieten door de stem. Het is allemaal wat vermoeiend en doet een beetje gepasseerd aan.

Dat betekent echter zeker niet dat alles slecht is. Een dreunend nummer als Hung is ijzersterk, en laat zien dat de band het nog kan. Het had voor ons langer mogen duren, ondanks de speelduur van bijna acht minuten. Zelfs het vocoder-effect werkt hier wonderwel. En ook Cactused is zeer aangenaam, dankzij de samenzang tussen Newman en bassist Graham Lewis. Het toont aan dat de heren poppy kunnen klinken wanneer ze dat willen.

‘Mind Hive’ is met negen nummers en vijfendertig minuten een korte zit, maar voelt helaas niet zo aan. Met deze plaat zien we ons dan ook stiekem bevestigd in ons vermoeden dat het kwartet nog voornamelijk een legacy-act is. Niet verwonderlijk. Met een gemiddelde leeftijd van midden de zestig, verdienen de heren stilaan hun pensioen. We raden u aan hun eerste drie albums in huis te halen.