Winther - Winther

Petrol

Soms, heel soms, gebeurt het dat een cd alle zintuigen op scherp zet. Met het debuut van Winther overkwam ons dat nog eens. We zagen knotwilgen met zwiepende takken en blote voeten op een warme houten vloer. We roken vers gezette koffie en een natte hond met z’n tong uitbundig uit z’n bek. Maar vooral: we hoorden doorwrochte en afwisselend opwindende en melancholische muziek.

Spilfiguur van Winther is de 24-jarige Wolfram Ghesquière, en we durven ons hoofd op het hakblok leggen en hem 'romanticus' noemen, terwijl hij de guillotine bedient en zingt: "And the songs we sing, and the joy they bring, somehow we’re all connected with that feeling of spring." Logisch dat je je band dan Winther noemt.

Deze raszanger verzamelde drie muzikanten rond zich die we al kennen van elders: Tom Tiest (Jan Fabre), Bram Weijters (Dez Mona) en Frederik Meulyzer (Stray Dogs). Daarnaast spelen nog een paar opmerkelijke gasten mee op deze plaat. Buni Lenski (DAAU) jaagt de emoties de hoogte in met zijn viool, die de ene keer droef klinkt en de volgende keer opzwepende zweepslagen uitdeelt. Ook zijn broer Simon is present met z’n cello op het in heimwee gedrenkte Widows Town. Op bas horen we meestal Dries Laheye (Sir Yes Sir).

De opnames dateren al van een jaar geleden en de productie was in handen van Wouter Van Belle (ex-Dead Man Ray), die in 2010 de eerste vijf songs te horen kreeg en wellicht meteen wist dat hij goud in handen had. In zijn studio werd het album live op tape opgenomen. Zo werd de authentieke warmte van de muziek bewaard.

De groep raakte niet eens door de preselecties van de Rock Rally, maar het geloof in eigen kunnen bleef groot. Songs als The Chase  en Wild Rose werden met mondjesmaat op de groeiende schare fans losgelaten, en dan kwam de clip voor Leave Me At Dawn. Het gevoelige nummer raakt iedereen die het hoort extreem diep.

En zo is het sleutelwoord gevallen. Met z’n mix van jazz, rock, blues en zelfs oriëntaalse muziek zoekt Winther alle extremen op: van lyrische euforie tot godverlaten eenzaamheid, van warme tederheid tot ijspegelverwekkende kilheid. Zo creëert de band een tijdloze sound waarin iedereen wel referentiepunten zal vinden.

Wolfram Ghesquière is nu misschien nog maar God in a Bar, maar als hij niet uitkijkt, wordt hij binnenkort aanbeden door duizenden.