Winther - Downfall

Stalker

De eerste plaat van Winther werd bedolven (ook door ons) onder de superlatieven. Het streelde zeker het ego van frontman Wolfram Ghesquière, maar de band oogste niet het verwachte succes. De singles raakten ondergesneeuwd in de overdaad en interne strubbelingen veroorzaakten een breuk in de band. Een complete ‘Downfall” dus.

Van de vorige bezetting bleef enkel Ghesquière zelf over, maar hij vond nieuw volk: Wout Gooris (piano), Manon Stassen en Tom Johnson (viool), Jasmien Van Hauthem (altviool), Tine Hubrechts (cello), Valerie Van Roey (backings), Thomas Jillings (altklarinet), Ruben Machtelinckx (gitaar), Nathan Wouters (staande bas) en Stijn Cools (percussie). Allemaal jonge, maar talentvolle muzikanten, die de nummers respectvol inkleuren.

Voor het componeren van zijn nummers wordt Ghesquière bijgestaan door Szymon Brzòska en jazzpianist/componist Wout Gooris. Dat levert zeven introspectieve songs op waarin Ghesquière terugblikt op de voorbije periode. De persoonlijke ervaringen werden spiegels waarin ook de luisteraar mag blikken om zichzelf beter te (leren) kennen en niet alleen terug te kijken, maar ook de blik hoopvol vooruit te richten.

Het titelnummer vond eerst zijn weg als instrumentaal pianostuk waarover Bart Stouten een tekst declameerde, maar op de plaat zingt Ghesquière wel degelijk. Ingetogen en behoedzaam fluistert hij een tekst van de Russische dichter Arseny Tarkovsky terwijl altklarinet en strijkers als wapperende linten rond zijn stem fladderen.

In Something More  is de jazzstempel van Gooris iets meer hoorbaar, maar het is vooral de Arabisch aandoende vrouwenstem van de nochtans puur Vlaamse Valerie Van Roey, die je bij je nekvel grijpt.

Heel aangrijpend is het minimalistische Babel . Hier hoor je Ghesquière op zijn breekbaarst: “Like a moth through a flame / or a poet in the rain / Like a sailor on land / in this last touch of your hands”. De song loopt over in het instrumentale Ashes waarin enkel de piano van Gooris, de altklarinet van Jillings en wat udu te horen zijn. Eigenlijk is dit net als het Vivaldi-achtige Metanoia niet meer dan een tussenstukje.

Een van de langste nummers en ook het meest weelderige is Madman. Ondanks de titel blijft zelfs dit duet met Van Roey mijlenver van aardse songs als Annie  uit de debuutplaat. In vergelijking met de rest van deze plaat, is dit ontegensprekelijk het meest groovy nummer.

In It Flows Away komen alle muzikanten nog een laatste keer samen in een bijna zeven minuten durende, kabbelende en relativerende song. Het leven leert dat alles voorbijgaat, zowel het goede als het kwade. Zelfs deze plaat. Al is er natuurlijk altijd de repeatknop.