Wim Mertens - What Are We, Locks, To Do?

PIAS

Op ‘What Are We, Locks, to Do?’ keert Wim Mertens terug naar de basis: het album bevat enkel piano en stem en Mertens speelt alles zelf. Het is al zijn tiende studioalbum dat hij op deze manier maakt. Mertens blijft hierbij wel te veel op hetzelfde idee hangen, en slaagt er dus ook niet in om de hele tijd te boeien.

Wim Mertens behoeft waarschijnlijk maar weinig introductie. De Belgische pianist en componist maakte in de jaren '80 naam met albums als ‘Struggle For Pleasure’ en ‘A Man Of No Fortune & With A Name To Come’. Daarmee was hij een van de grote namen in het hedendaagse klassiek van die tijd. De voorbije twee decennia is Mertens niet gestopt met muziek maken, en zo heeft hij ondertussen een groot oeuvre gecomponeerd. Hij heeft ook zelf het werk van andere componisten bestudeerd, met zijn boek ‘American Minimal Music’ waarin hij mensen als Philip Glass en Steve Reich bespreekt. 

Uit het grote oeuvre van Mertens doet dit album vooral denken aan ‘A Man Of No Fortune & With A Name To Come’. (Dat ook bestond uit louter piano en stem) In tegenstelling tot die laatst blijft Merten hier nog al veel bij hetzelfde idee. De tien nummers (allemaal tussen de twee en zeven minuten) bevatten maar weinig variatie. Mertens bespeelt de piano vaak sterk ritmisch met een terugkerende frase, zoals in And Hit The Bitter Water. Andere nummers, als Oxyrhynchus zijn dan weer wat rustiger en wordt ook net iets losser gespeeld.

Vooral de stem van Mertens krijgt op deze plaat de voorgrond, en zit consistent boven de piano (waardoor we eigenlijk evenzeer naar een singer-songwriter hadden zitten luisteren). Dat is nogal een vreemde keuze, gezien Mertens’ aparte stemgeluid (dat niet iedereen weet te bekoren). Ook tekstueel heeft Mertens niets te bieden. Zelf stelt hij dan wel dat het album gaat over een Egyptische koningin, en mythe en realiteit vermengt, maar veel hebben we daarvan niet gehoord. Er is natuurlijk niets mis mee om nonsens te zingen, maar door de hoeveelheid ruimte die de stem krijgt begint dit na verloop van tijd toch wat te vervelen.

Er zijn geen nummers die echt opvallen in deze selectie, en dat vat het probleem van dit album nogal goed samen. Noch het album, noch één van de nummers weet de luisteraar echt te grijpen, en een luisterbeurt is dan ook al snel weer vergeten. Wim Mertens heeft tijdens zijn carrière al een mooi oeuvre opgebouwd met enkele prachtige releases, maar deze weet daar jammer genoeg maar weinig aan toe te voegen. Bovendien is het veld van hedendaags klassieke muziek de voorbije jaren enorm gegroeid, en daarmee is Mertens lang niet zo uniek meer als hij ooit wel was.

Wim Mertens speelt op 05/03 een intiem soloconcert in het kader van [PIAS] Nites.