Willie Nelson - Country Music
Rounder Europe
Willie Nelson's nieuwe plaat heet 'Country Music'. "Daar hebben ze ook niet lang over moeten nadenken", horen wij u sakkeren, "Willie maakt al vijftig jaar country music." Akkoord, ware het niet dat Nelson en zijn mede-outlaws zich altijd distantieerden van de gestroomlijnde fiddle-&-guitar Nashville-sound en de zangers in hun smetteloze kostuums. Diezelfde Willie brengt dus nu een plaat met erg klassiek gearrangeerde country. Opgenomen in Nashville, niet in Texas.
Willie is (muzikaal) misschien wel altijd de klassiekste van alle outlaws gebleven, maar op deze plaat klinken toch echt wel de klanken van Chet Atkins en Jim Reeves door. Wij zouden ook Hank Williams bij dit lijstje willen zetten, maar de de immense sterkte van hun songs tillen hen tot boven de klassieke countryklanken. Willie doet ook een poging tot Williamsiaans "bodemloos verdriet met een grijns" in de nieuwe song Man With The Blues. Niet slecht, maar Hank was beklijvender en geestiger.
Wat onmiddellijk opvalt is dat het album erg eenvoudig klinkt, erg ruim. Hoewel er op elke song toch een tiental muzikanten meespelen klinkt het vaak alsof ze met drie af en toe eens een nootje spelen. Dat is wellicht de verdienste van producer T-Bone Burnett. De instrumenten zijn heel erg klassiek, er klinkt nauwelijks een elektrische gitaar in door en op gepaste tijden komen mandoline, banjo en pedal steel hun nootje meepikken.
Die banjo mag er best zijn. Terwijl Mumford & Sons de jengelende boerenbalbanjo promoten klinkt op Satan Your Kingdom Must Come Down de dreigende, eenzame, onheilspellende banjo. Even denken we aan Derroll Adams. Bij het overklassieke Dark as a Dungeon begeleidt die banjo dan weer de waarschuwing om niet in de mijnen te gaan werken. De contrabas speelt dan weer een prominente rol op Pistol Packin' Mama, waar ze speels met de lage tonen swingt, en op Nobody's Fault But Mine. Van dat laatste nummer is de ultieme versie volgens ons die van The Blind Boys of Alabama, maar Nelson brengt het er uiteraard niet slecht van af.
Nelson kan teren op z'n eigen klasse en die van zijn muzikanten, en de geweldige songs die al jaren terecht standards zijn in de country. Van de songs met z'n complete orkestje is het geweldige Satisfied Mind de topper. Bij House of Gold verkiezen we - zoals bij alles van Hank Williams - het origineel. Er staat geen enkele slechte song op de plaat, maar we weten niet of er echt toegevoegde waarde in zit. Desalniettemin is dit een erg fijne plaat voor zomerse barbecues, mits iedereen een Stetson opzet.
Willies nieuwe plaat geeft wat ze belooft: country music. Wij durven betwijfelen of ze echt een verpletterende toevoeging aan het genre of zelfs aan Nelsons uitgebreide discografie is. Anderszijds klinkt ze wel knap en wie van Willie of country houdt zal deze plaat wellicht koesteren, al was het maar omwille van de fijne arrangementen en productie en de klasse van Nelson en de zijnen. En wij durven - ietwat vilein - stellen dat, als Bob Dylan deze plaat gemaakt had, men in bepaalde media van "Een Meesterwerk!" zou gewagen.