William Tyler - Goes West

Merge Records

Goes West

We leerden William Tyler kennen omdat we hem gemist hadden. Zijn debuutplaat was in 2013 helemaal onterecht aan ons voorbij gegaan. En 'Modern Country' bewees dat de man een blijvertje zou zijn. Nu is er 'Goes West', waarmee – zonder overdrijven – de overtreffende trap wordt bereikt.

Hij had altijd al iets met country, William Tyler, maar pas op deze plaat trekt hij daarvoor echt westwaarts, of dat wil de titel ons toch doen geloven. Nochtans heeft de opener niet echt een westerse titel. Tenzij er in het westen ook Alpen liggen. Hoe dan ook, Alpine Star geeft wel perfect aan waaraan je je mag verwachten. En dat doet het in drie delen. Het geheel is vrolijk met een eerste deel dat speels en dartel voor de dag komt. Maar pas op: op de achtergrond spelen zich allerlei psychedelische tonelen af. Na tweeënhalve minuut verandert de sfeer lichtjes, al blijft het ludieke aanwezig, zij het aan een iets hoger tempo. En weer is er die dubbele bodem. Tenslotte wordt het nummer in alle rust en ingetogen afgesloten. Het is een staaltje van Tylers kunnen en van zijn verbeeldingskracht.

Maar er zit nog veel meer moois in dit schijfje verscholen. Af en toe dachten wij aan Rodrigo Y Gabriela, maar dan zonder de Spaanse insteek; of aan de gitaarkunsten van Joe Satriani, maar dan zonder diens onvermijdelijke neiging naar (hard)rock. Het meest sluit William Tyler waarschijnlijk nog aan bij Ry Cooder, ook al loopt die vergelijking waarschijnlijk evengoed mank. Tyler heeft zich tot op heden immers nog niet laten verleiden om teksten in zijn songs te integreren.

Wie dan denkt dat dat een gemis is, heeft Not In Our Stars nog niet gehoord; de pure kracht van dat zessnarige instrument wordt hier helemaal tentoongespreid zonder zelfs maar de “stem” te moeten verheffen. Call Me When I'm Breathing Again verwoordt misschien het gevoel dat wij bij deze plaat hadden nog het best. Ze laat je ademloos achter in al haar eenvoud.

Trouwens, het kan geen toeval zijn dat iemand als Bill Frisell een handje toesteekt in de afsluiter, het machtig mooie Our Lady Of The Desert. Tyler beperkt er zich tot de akoestische gitaar (net als eigenlijk op de hele plaat) in tegenstelling tot op 'Modern Country', waarop hij ook de elektrische gitaar ter hand nam. Het elektrische werk liet hij hier dus over aan een andere grootmeester. Het resultaat is ongeëvenaard.

In de andere songs is het Meg Duffy die de elektrische gitaar hanteert. Dat levert bijna steeds spannende resultaten op met uitschieters in onder meer Man In A Hurry, maar ook in de eerder aangehaalde songs is dat goed voor meer dan zomaar meerwaarde.

Het is eigenlijk onbegonnen werk om elk van deze nummers te bespreken. We zouden sowieso tekortschieten. En dus beginnen we er beter niet aan. Het was even geleden dat we nog zo ondersteboven waren van een plaat, maar dit 'Goes West' brengt ons net niet tot tranen van emotie.

5 maart 2019
Patrick Van Gestel