Will Stratton - Points Of Origin

Mattan Records

Achtenveertig is hij nu, maar het duurde tot 2017 vooraleer een groot label als Bella Union hem een kans gaf. Toen had hij er al vier albums opzitten, waaronder het bloedmooie ‘Post-Empire’  dat eigenlijk de doorbraak had moeten betekenen, maar toen kwam het beest genaamd Kanker aankloppen.

Gelukkig wist Will Stratton het beest te verslaan en kwam hij met ‘Rosewood Almanac’ (2017) nadat ‘Gray Lodge Wisdom’ (2014) diens immense talent had bevestigd. Wie moest daar eigenlijk nog van overtuigd worden? Sufjan Stevens was al aan boord van een schip vol bewonderaars vanaf het prille begin in 2005. Nu ja, Stratton is geen hippe vogel. Hij gaat als singer-songwriter koppig zijn eigen weg en schrijft geen schreeuwerige, gemakkelijk meebrulbare nummers. Hij noemt zichzelf een adept van Nick Drake, maar toch levert hij af en toe ook potige nummers af zoals You Divers, de opener van ‘Rosewood Almanac’.

Sinds vorige plaat ‘The Changing Wilderness’ lijkt Stratton zijn geluid gevonden te hebben. En die sound is tijdloos. De songs konden even goed eind jaren zestig, begin jaren zeventig geschreven zijn. Ze moeten het hebben van diepe observaties, meesterlijk gitaarspel en die honingzoete stem. Op deze plaat komt daar ook een rijke instrumentatie en prachtige arrangementen bij. Maar liefst twaalf muzikanten kwamen langs in de studio om zich ten dienste te stellen van de met zorg gecomponeerde songs. En toch is dit een echt DIY-album, want Stratton zelf deed de mixing en zelfs het artwork is van eigen hand.

Met ‘Points Of Origin’ verdient Stratton voor altijd een plek in de muziekgeschiedenis. Hij bereikt er ongekende hoogtes op met kleine verhalen, die zich kenmerken door empathie en gevoeligheid en die vaak authentieke figuren bevatten, al dan niet gekoppeld aan herkenbare twijfels of vreugdes.

Het album opent met de eerste single die er werd uit gepuurd. I Found You leidt je zachtjes de plaat in met piano, sax en pedalsteel om je dan teder over te dragen in de veilige handen van Jesusita, een liedje over een man, die ooit in de gevangenis zat, maar nu bosbranden bevecht in Santa Barbara. Hij lijkt de broer van de man die in de opener aan het woord is en evenmin een doetje was. Ook hij krijgt te maken met alles verwoestend vuur. En dat thema komt ook weer terug in Firewatcher, waarin een student vanop een toren de bossen in de gaten moet houden. Boven op die toren bereikt de plaat een eerste hoogtepunt, zowel lyrisch als muzikaal. “Now half my friends are crazy and at the bottom of a glass / and here I am, suspended with the sun careening off Tiago pass”, klinkt het, terwijl Stratton de gitaar streelt tot viool en mandoline de bosbrand evoceren, die alsnog uitbreekt.

Meteen daarop volgt de perfecte popsong Temple Bar, waarin we met plezier enkele glazen ale achterover kappen terwijl de man aan de piano met de stem van Stratton de personages, die in de andere songs aan het woord komen, bezingt. Hier zouden we wel vaste klant willen worden!

Het is amper te geloven dat het nog mooier wordt en toch: Bardo Or Heaven is het mooiste nummer dat we de laatste maanden hoorden. “Sometimes I think I died half a decade ago / And the rest of my life is some bardo or heaven”. Met deze woorden opent de song en elke keer raakt die zin ons midscheeps. En blijf jij daar onbewogen onder, dan raken de violen en de blazers je wel. Dit is van een bijna nooit gehoorde schoonheid!

Deze zomer komt Stratton richting het VK. Hopelijk steekt hij dan ook Het Kanaal over met deze plaat onder de arm.