Wiegedood - There's Always Blood At The End Of The Road
Century Media Records
Vier jaar geleden sloot het Belgische black metal-trio Wiegedood het ‘De Doden Hebben Het Goed’-drieluik af. Drie sferische metalplaten, opgenomen tussen 2015 en 2018, zetten de band stevig op de kaart. Tijd voor wat anders dan. Maar wat? ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’, de vierde langspeler van de band, de tweede bij het grote Century Media Records, levert de antwoorden op een deel van onze vragen.
Vanaf eerste nummer, FN SCAR 16, dat aan een vliegende rotvaart uit de startblokken schiet, is het al duidelijk: Wiegedood heeft definitief afscheid genomen van het drieluik en laat op dit album extremere, hardere en snellere muziek horen. De FN SCAR 16 is een modulair automatisch geweer van Belgische wapenproducent FN. En zo klinkt het nummer ook: alsof men zo’n automatisch geweer leegschiet op een muur. Voeg er de knallende-beestjes-videoclip (zie hieronder) aan toe en je hebt de ideale soundtrack bij de apocalyps.
Waar het drieluik stond voor vier nummers per plaat, met Nederlandse titels en vooral de sfeer belangrijk was (want uiteindelijk ging dit drieluik over afscheid nemen), staat dit album bijna haaks op waar de band mee bezig was. Bijna alsof ze het zelf gecreëerde keurslijf van zich afwerpen. Beste voorbeeld is de eerste single van het album, Nuages, dat zeer noisy begint, dan in de typsiche Wiegedood-plooi valt om tenslotte experimenteel te eindigen. Het lijkt zowaar op een oldskool Venom-achtige loop om dan helemaal loos te gaan in experiment.
Het nummer dat misschien nog het dichtst bij het oude werk aanleunt, is het sferische Now Will Always Be, de tweede single, die muzikaal repetitief opbouwt en afklokt op dik acht minuten. Met een lichte knipoog naar de vroegere werkgever van zanger-gitarist Levy Seynaeve: Amenra, die alles weten over spanningsopbouw. Opvallend is ook de “keelzang” van diezelfde Seynaeve. Tot een muzikale uitbarsting komt het niet, maar het trio houdt de aandacht zeker vast.
Die “keelzang” komt nog eens terug in aflsuiter Carousel, een black metal-knaller met repetitieve licht enerverende gitaarriedel. Wij houden meer van And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly dat met een bijna FNSCAR16-achtige rotvaart start, waarna halverwege de handrem wordt opgetrokken en drummer Wim Coppers mag uitpakken. Het moeten niet altijd snelle blastbeats zijn dus. Dit drumritme, waarop de twee anderen hun ding mogen doen inclusief de samplekist opentrekken, kunnen wij heel erg smaken.
Wij houden wel van dit nieuwe Wiegedood-hoofdstuk. Dit nieuwe album staat immers bol van de variatie. Er staan geen twee gelijke nummers op. Het nieuwe jaar is pas bezig en we hebben al een topper van Belgische makelij. Alle eer aan Gilles Demolder, Levy Seynaeve en Wim Coppers, die ons zo uit de nieuwjaarsroes knallen. Zonde van de uitgestelde promotoer voor dit album, maar laat ons 2022 met een positieve noot beginnen en stellen dat uitstel geen afstel is en dat we binnenkort ook op de podia kennis kunnen maken met dit nieuwe werk.