Widowspeak - The Jacket
Captured Tracks Records
Wij krijgen keer op keer puberale liefdeskriebels in de buik, wanneer we de sensuele gitaarpop van Widowspeak horen. Singer-songwriter Molly Hamilton en gitarist Robert Earl Thomas zijn nu eenmaal de muzikale vertolking van man-vrouw-liefde zelve. Maar op deze zesde studioplaat lijken er enkele barstjes te komen in het love heart.
Het is ook een beetje de thematiek van single Everything Is Simple. Eerst is alles ongecompliceerd en puur. Een relatie, een job, een nieuw huis,... Maar later komen er problemen naar boven en verglijdt de romantiek van het nieuwe. En dat is nu net wat bij ‘The Jacket’ gebeurt.
Natuurlijk, je kan nog steeds niet rond de waanzinnige sexy latenight stem van vrouwe Hamilton. Bezwerend tegen een neerdwarrelende dwarsfluit in opener While You Wait. ‘The Jacket’ is een conceptplaat van een fictieve band die boven zichzelf en het eenvoudige leven op het platteland uitstijgt en in de zoektocht naar eigen identiteit en “on the road” meer en meer geconfronteerd wordt met wat zij niet wenst te worden. Voor het einde van de weg split de groep en keert terug naar het alledaagse dorpsbestaan. Fatalistisch? Best wel. En tegelijkertijd natuurlijk een beetje het verlangen van Widowspeak naar tijden waarin het duo heerlijk zichzelf kon zijn, kon groeien en ontdekken en niet moest opboksen tegen verwachtingen en uitdagingen.
En die eenvoud ontbreekt muzikaal ook een beetje. Akoestische gitaarsongs krijgen plots een elektrisch tintje. Er komt een piano bij, slidegitaar, fluit. Veel instrumenten en elementen die de basis dienen te verrijken, maar tegelijkertijd de songs ietwat complex maken. Terwijl dit duo voor ons steeds de belichaming van eenvoud en emotie was: een bluesy gitaar en een strelende vrouwenstem. Tot tegen de rand van het melige aan met de cover van Dire Straits' Romeo And Juliet – nog steeds in onze top drie van kleffe muziek!
Een band dient natuurlijk te evolueren en de sound van Widowspeak blijft nog steeds heerlijk lazy en late night. En nu we onze eigen opinie hierboven nalezen, moeten we toch weer wikken en wegen. Want op één of andere manier blijven Molly en Robert Earl – voor de vrienden – toch onze favoriet. Maar deze plaat, die het meest luidruchtig overkomt, het meest met songstructuren en instrumentenpartijen uitgewerkt is, is nu eenmaal niet onze favoriet. Kende je dit tweetal nog niet en hou je wel van een emotionele muzikale snaar? Dan vind je dit goed. Ken je ze al wel? Tja…