Whitney - Forever Turned Around

Secretly Canadian

Er was nogal wat te doen rond die eerste plaat van Whitney. Hoewel het duo, waarrond de band werd gevormd, al de nodige ervaring had, was het toch afwachten hoe die nieuwe band zou uitdraaien. Nu is er een tweede plaat en moeten de heren bevestigen. Er hebben er zich al meer gestoten aan die steen.

Op één of andere manier was 'Light Upon The Lake' aan ons voorbijgegaan. En toen de opvolger dan in de bus viel, bleek dat misschien toch een vergissing te zijn. Want hoewel die hoge stemmetjes en de mellow muziek van Whitney een zekere gewenning vragen, word je er ook steeds verder door opgeslorpt. En plotseling vind je jezelf dan terug in de file achter het stuur van je wagen, terwijl je Used To Be Lonely aan het meezingen bent.

Hetzelfde gevoel hadden wij ooit met The Carpenters – ja, wij zijn al zo oud! Ook broer en zus Carpenter grossieren in wat op het eerste gehoor melige muziek lijkt, maar die liedjes blijven toch steeds weer in je buis van Eustachius kleven om daar enkel nog chirurgisch verwijderd te kunnen worden. En intussen zijn dat klassiekers geworden. Er is trouwens nog een parallel te trekken met Whitney. Want Julien Ehrlich combineert ook drummen met zingen, net als de betreurde Karen Carpenter dat deed. Alleen de aanpak van die stemmen, die is wel degelijk anders.

Want de hooggepitchte stemmen van Ehrlich en Max Kakacek bepalen in hoge mate het geluid van Whitney. Combineer dat met een bijzonder gevoel voor melodie en popgevoeligheid en je krijgt tien songs, waarvan je maar niet genoeg krijgt. Muzikaal is het verschil met het debuut minimaal. Opnieuw is er die bijzondere kwaliteit om de muziekliefhebber in het hart te raken met betrekkelijk eenvoudige, maar erg efficiënte deuntjes. Tekstueel is er wel iets veranderd, lijkt de sfeer donkerder te zijn. Of zoals ze het in het titelnummer zelf verwoorden: “Spent a long cold winter thinking about / The way forever turned around”. De toekomst ziet er momenteel niet echt rooskleurig uit. En dat blijkt niet alleen op wereldvlak het geval te zijn.

Maar dan zijn er die blazers die je betoveren, die vocalen die je meenemen naar dergelijke hoogtes dat je arenden kan horen krijsen. En dan ben je verkocht. Tien songs – een ruim half uurtje al bij al – is net genoeg om je helemaal geboeid te houden, niet te lang, niet te kort. Trouwens, één van die liedjes, Rhododendron (een plaats, geen plant), is instrumentaal en verdeelt de plaat mooi in twee.

Op Pukkelpop waren de reacties op het optreden van Whitney verdeeld, maar wij hebben zo het gevoel dat een show met deze liedjes in een zaal (zoals de Ancienne Belgique op 19 november) wel moet lukken, gewoon omdat de muziek zich daartoe beter leent dan tot een festivalshow.