White Lies - Friends

BMG rights

“Wat is er nog van White Lies geworden?”, horen we u denken. De status van wereldband, die hen ten tijde van het debuut werd toegeschreven, hebben ze nooit kunnen bevestigen. Maar de Londenaars hebben zich sinds kort aangesloten bij een nieuw label en hebben enkele jaren de tijd genomen om zichzelf opnieuw uit te vinden. 

De plaat opent met uptempo indiepop. Niet dat daarmee de kenmerkende donkere, lugubere sfeer van White Lies weg is. “I'm in love with the feeling of being used”, klinkt het al snel met die vertrouwde stem van Harry McVeigh. Toch is openingsnummer Take It Out On Me White Lies-onwaardig en klinkt het na enkele luisterbeurten inspiratieloos en saai.   

De focus van plaat wordt omschreven door de titel: de invloed van grote levensbeslissingen van vrienden. Morning In L.A. is bijvoorbeeld een aanklacht tegen tijdszones: “Is it morning in LA? / I need to talk to my friend / Or maybe night time in Shanghai / Tell them what I'm feeling”. Wat lyrics betreft mag het van ons iets meer zijn.

Hold Back Your Love en Is My Love Enough? vallen dan weer op vanwege het geflirt met disco en een overdaad aan eightiessynths; zo catchy dat het ergerlijk wordt. Summer Didn’t Change A Thing start veelbelovend met gezellige zondagmiddagpop, maar raakt na het eerste, gitaarscheurend refreintje geheel de aandacht kwijt; een nummer met festivalpotentieel, dat wel.

Eén onweerstaanbare groove op het veel te lang uitgemolken Swing zorgt voor een opflakkering, maar nummers als Right Place en Don’t Fall spartelen in middelmatigheid.

Don’t Want To Feel It All en Come On, de zuiverste toepassingen van het White Lies-succesconcept, zijn de enige songs die echt het niveau halen dat we verwachten van een band van dit kaliber. Verder is ‘Friends’ een matig popalbum, dat eerder iets wegheeft van verzameling B-sides. White Lies klinkt inspiratielozer dan ooit te voren, maar verkoopt wel nog steeds twee avonden de AB uit. Geen vuiltje aan de lucht dus.