W.H. Lung - Every Inch Of Earth Pulsates

Melodic

Het is al het derde album van deze band uit het mythische Manchester, maar op het Europese vasteland lijken ze vooralsnog geen voet aan grond te krijgen. Wie weet komt daar met 'Every Inch Of Earth Pulsates' wel verandering in.

Laat ons beginnen met een korte historie. W.H. Lung werd opgericht in 2017 en bouwde met twee albums ('Incidental Music' uit 2019 en 'Vanities' uit 2021) een stevige livereputatie op. Alleen wisten ze dat livegevoel niet echt te vatten op de platen. Daartoe werd Ross Orton (MIA, Arctic Monkeys, Working Men’s Club) ingeschakeld. “Ross is the Sheffield Steve Albini”, legt zanger Joseph Evans uit. “He’s the king of not overthinking it and trusting the process of the art of recording songs. He was always there to stop us fucking around with cerebral stuff and get it down.”

En het resultaat mag er zijn. Single How To Walk bulkt van de energie en vraagt..., nee, smeekt gewoon om op een podium te worden gebracht. LCD Soundsystem wordt wel eens gebruikt als referentie en dat komt hier helemaal door zonder een platte kopie te zijn. De symbiose tussen synths en gitaren komt bijzonder goed uit de verf en dat is echt niet alleen in dit nummer het geval.

Dat dit heel erg eighties is, zal je niemand horen ontkennen. Niks mis mee trouwens. Het aantal bands, dat zich daaraan waagt, is ontelbaar. Maar je daaraan wagen wil nog niet zeggen erin slagen. En dat lijkt bij deze plaat van W.H. Lung wel gelukt te zijn. Vanaf opener Lilac Sky worden wij teruggeflitst naar onze jeugd, toen we op dat kamertje plaatjes zaten te draaien.

Tegelijkertijd heeft deze plaat ook iets eigentijds. Ze klinkt ook gewoon heel erg goed en als luisteraar word je niet losgelaten. Thinner Wine begint met de juiste gitaarriff, die even verder wordt ingepakt in een laagje synths voor de ritmesectie invalt. En je bent vertrokken. Zo zit er in elke song wel iets dat je aandacht weet vast te houden.

Het is trouwens niet altijd Joe Evans die aan de microfoon staat. Hannah Peace bewijst in Flowers In The Rain ook iets bij te kunnen dragen aan deze plaat. Haar stem past perfect bij de song, terwijl Evans zich deze keer op de achtergrond houdt. Je zou het bijna jammer vinden dat ze het slechts bij één song houdt (hoewel ze in afsluiter I Will Set Fire To The House nog heel even aan bod komt). Niet dat er te klagen valt met Evans als vocalist. Hij weet zijn stem in genoeg bochten te wringen om het interessant te houden.

Yazoo, The Cure, Ultravox, … het zijn allemaal namen die ons onderweg wel eens door het hoofd schoten, maar het is de mengelmoes van dat alles met de eigen accenten van dit kwintet die het hem doet. Misschien geen wereldschokkende, maar wel een goede plaat. Toch benieuwd hoe dat on stage moet klinken.