Weite - Oase
Stickman Records
Of het commercieel een goede zet was om de band Weite te noemen, valt nog te bezien. Maar als je van seventiesrock houdt, moet je dit internationale allegaartje echt eens een kans geven, commercieel of niet.
Als we zeggen internationaal, dan bedoelen we ook internationaal. Weite werd opgericht in Berlijn in de winter van 2022 door (Duitse) bassist Ingwer Boysen (delving), die als drummer (Amerikaan) Nick DiSalvo (Elder, delving) aanwierf en gitaristen (Duitser) Michael Risberg (Elder, delving) en (Engelsman) Ben Lubin (Lawns) erbij haalde. Keyboardspeler (en Fransman) Fabien de Menou (Perilymph) voegde zich in 2024 bij de band. Zoals je kan zien draait het hele boeltje rond di Salvo, die met elk van hen wel samen speelde in één van zijn bands. Maar het initiatief lag hier dus anders en di Salvo beperkt zich tot drummen voor deze band. Je voelt dat die connectie er is, maar toch is dit een heel ander paar mouwen dan zowel Elder als delving.
Het lijkt misschien vreemd, maar waar het bij zowel Elder als delving enige tijd duurde voor de schoonheid ervan doordrong, was dat gevoel bij Weite er quasi-instant. En ja, het klopt dat je dan op je hoede moet zijn. Dat gevoel kan immers even gauw weer verdwijnen als het gekomen is. Maar intussen draait deze langspeler al een tijdje rondjes hier ten huize en “de klop” is nog altijd niet gekomen. Vanaf het moment dat de gitaar die eerste akkoorden aanslaat, zijn wij verkocht voor nog een toertje.
Dus daar gaan we weer voor nog een keer Versteinert, het nummer waarmee de plaat wordt ingezet. Opvallend ook dat voor de titels zowel Duits als Engels werd gekozen. De nummers zijn, net als bij delving, instrumentaal, maar hier worden ze enigszins geplant in de rijke grond van de seventies met verwijzingen naar de progbands, die toen furore maakten. Het klankenpatroon is rijk en wordt productioneel erg mooi uitgewerkt met tempowisselingen en spannende accenten.
Uiteraard ontsnap je niet aan het filmische gevoel dat uitgaat van deze songs. Dat heb je nu eenmaal, als ze instrumentaal zijn. Denk dan aan de hoogdagen van de Franse films, nu we het toch over internationaal hebben. Maar dat is zeker niet overal het geval. Iets meer misschien in een song als Time Will Paint Another Picture of afsluiter The Slow Wave, maar als je er Roter Traum dan op na beluistert, smelt dat gevoel weg en raak je begeesterd door dat steeds terugkerende thema, dat altijd maar herhaald wordt. Lang, maar niet te lang om te gaan irriteren. Net op het goede moment wordt er dan toch een punt achter gezet om weer van voor af aan te beginnen. Een meesterlijke zet met als resultaat een prachtige song.
En zo staan er nog op deze plaat. Het wonderlijke, korte, aan Vangelis refererende (Einschlafphase) bijvoorbeeld, waarin de elektronica voorzichtig de bovenhand neemt. Of het bijzonder introspectieve Woodbury Hollow, dat met de fluit naar 'Nude' van Camel verwijst (of toch in onze gedachten).
'Oase' heet de plaat en dat is net waar ze voor staat: een verademing. Knap, toch?