Weezer - Black Album

Atlantic Records

Wiezen wint elk jaar aan populariteit in België. Kijk maar naar het nationaal kampioenschap. Ondanks dat het een vrij complex kaartspel is om uit te leggen (zo zijn wij tot op heden nog altijd niet helemaal mee met kleurenwiezen), laten we ons keer op keer toch tot een spelletje verleiden. Deze recensie gaat voor alle duidelijkheid over Weezer en niet over wiezen, al zijn er een paar opvallende parallellen te trekken tussen de twee.

Net als het kaartspel heeft de Amerikaanse band iets met kleuren. Getuige de titels van de albums die steevast naar een kleur genoemd worden. Ook het feit dat we ons steeds opnieuw laten verleiden om Weezer te beluisteren, terwijl we er eigenlijk niet zoveel van afweten. Want ondanks de aandacht die de Africa-cover vorig jaar genereerde is het ondertussen ook alweer enkele jaren geleden dat de band nog iets in de buurt van een hit heeft gehad.

Laat het nu net lukken dat ‘Weezer (Black Album)’ bol staat van de hits. Onder impuls van producer Dave Sitek (TV On The Radio) werd deze plaat een verzameling van tien zeemzoete popsongs, waardoor wij ons afvragen waarom de plaat niet gewoon ‘Pink Album’ heet. Opener Can't Knock The Hustle doet meteen aan Mexico denken. Of het nu komt door dat Spaanse refrein of de groep, die zijn best doet om een mariachi-band te imiteren weten we niet. Wat we wel weten is dat dit een knoert van een zomerhit zou kunnen zijn.  

Zombie Bastards is van hetzelfde laken een pak. Het nummer opent met een leuke ukelele, bizarre maar hilarische teksten en opnieuw een verdomd aanstekelijk refrein. High As A Kite bouwt verder op het elan van de voorgangers en doet oprecht vermoeden dat Weezer de formule van de perfecte popsong eindelijk gekraakt heeft.

Living In L.A. gaat over het harde en eenzame leven als rockster, wonend in het zonnige Los Angeles. Vele andere zangers zouden danig op je systeem werken met dergelijke teksten, maar Rivers Cuomo komt er toch mee weg. Op Piece Of Cake krijgen we weer een hoop levenswijsheden in zakformaat: “Let's do hard drugs / Fix our problems”. Nergens werd het echt schaterlachen, maar het is in ieder geval lang geleden dat we zo opgebeurd waren na het beluisteren van absurde songteksten.

“You slipped me your CD / …But halfway through it, I had to quit / Your band sounds like shit”, opent I’m Just Being Honest. Over het al dan niet autobiografische aspect kunnen we geen uitsluitsel geven, maar het levert alvast een geweldige track op. Na zeven nummers begint er toch ietwat verzadiging op te treden. Steeds dat opgewekte gedoe creëert na verloop van tijd een waanbeeld waarin we voor eeuwig opgesloten zitten in Disneyland. Afsluiter California Snow is gelukkig iets minder opbeurend. Wij zijn absoluut geen "triestige planten", maar de lichtmelancholische toon van dit nummer komt als een verademing.  

In tegenstelling tot wiezen is Weezer niet complex. De band maakt tegenwoordig gemakkelijk behapbare en toegankelijke popmuziek zonder franjes. De songs op ‘Black Album’ deden ons meer dan eens lachend meezingen en soms hoeft het echt niet meer te zijn dan dat. U kan ons in de zomer ergens halverwege de wei van Werchter vinden, pintje in de hand, zon op de achtergrond en meezingend met de heren van Weezer. Geluk zit soms in de kleine dingen, toch?

Weezer staat op vrijdag 28 juli op Rock Werchter, dagtickets zijn jammer genoeg al uitverkocht.