Weend'ô - Time Of Awakening

Sonicbond

Stephen Lambe en Huw Lloyd-Jones zullen het zich voor geen meter beklaagd hebben dat ze de Franse proggers van Weend’ô aan het gloednieuwe label Sonicbond vastgeklonken hebben. Met ‘Time Of Awakening’ biedt dit "female-fronted" kwartet zijn luisteraars een impressionant visitekaartje aan.

 

Is Weend’ô eindelijk de missing link tussen Pink Floyd en Tool? In elk geval is hun muzikale universum een subtiele mix van rocktexturen, een combinatie van atmosferische progressieve rock met flarden metal. Aan het hoofd van deze symbiose staat zangeres Laetitia Chaudemanche, even emotioneel geladen als sterk beïnvloed door The Gathering-coryfee Anne Van Giersbergen, die ze moeiteloos evenaart.   

‘Time Of Awakening’ is een appel aan de mensheid om de hoop te blijven koesteren, ondanks de vreselijke gebeurtenissen die de wereld tegenwoordig treffen. Chaudemanche zingt het geloof uit dat we een nieuwe periode in onze evolutie binnentreden. We zijn in afwachting van een nieuw paradigma, ofschoon vernietigende aardbevingen in 2017 rampzalig bleken voor individuele gemeenschappen.

Over deze apocalyptische visioenen gaat de band in discussie met de luisteraar in de hymne Elea, en vanuit een persoonlijker standpunt in Angel Dust. Dat klinkt misschien allemaal vrij sectair – het geloof dat de zichtbare en onzichtbare wereld één is, nou ja – maar de boodschap wordt nergens door de strot geduwd. De luisteraar, die er ontvankelijk naar luistert, heeft gelijk.

Maar boven alles klinkt hier geweldige muziek. Térence Nguyen Yan laat de gitaar zingen en commentaar leveren zoals Michel Wuyts bij een Vlaamse koers: intelligent, beeldend en gedreven door de wind. De titeltrack wordt in zijn handen een opwindend drieluik. Soms theatraal (per slot van rekening is het een Franse groep) maar steeds met beide benen in de nieuwe eeuw.

In Angel Dust legt bassist Maxime Rami een prachtige groove neer – hij en drummer Nathanaël Buis geven de plaat een broeierige ritmiek op zijn Tools. Mooi toch hoe het tempo gaandeweg door Nguyen Yan wordt opgevoerd. Het eerste deel van Elea (inclusief hymnische vocalise) klinkt conventioneler, maar met een subtiele spanningsopbouw. De tweede helft lijkt wel één lange cliffhanger. Een emotioneel hoogtepunt als voltooiing van een schitterend album.