Weaves - Weaves

Kanine Records

Ze worden behoorlijk op handen gedragen en zonder schroom in een alt.indie-hoekje geschoven naast namen als Pixies of Pavement. Om maar te zeggen dat Weaves in zijn slechts vierjarige levensloop met zevenmijlslaarzen vooruitgaat. En laat de ruw schurende, haakse gitaarsongs, die het kwartet op zijn debuut presenteert, daar gerust toe bijdragen.

Geen gratis binnenkomer hoor, dit album van Weaves. Tandem Jasmyn Burke en rechterhand Morgan Waters wentelen zich al een tijdje in de arty underground in Toronto met hun avantgardistische doe-het-zelfspirit. En dat is duidelijk te horen.

Het merendeel van de elf songs op dit album is ingezongen op een iPhone op een klein appartementje. De eenvoud van een goede songbasis werd nadien dan overgoten met een berg haken en schurende partijen die door producer Alex Newport (Melvins, At The Drive In) van een extra dosis poppower werd voorzien. Denk niet aan wild gestomp, maar eerder aan gitaren die even scherp snijden als de stem van missie Burke. Laten we het net geen gejank noemen.

Kronkelmuziek, zo zou het knotsgek naar beneden dartelende Birds & Bees kunnen omschreven worden. Maar dan wel op een manier waarbij de registers even open mogen en de Canadezen de geluidsgrenzen aftasten. Weaves steekt zijn middelvinger op naar conventionaliteit. En dat geeft een soort van spanning, passie, onvoorspelbaarheid. Waarom netjes op de stoep lopen als er meer spannende rotzooi in de goot ligt?

Liedjes, die voortdurend van koers wijzigen, blijken ook over te stromen van energie. De gitaar van Waters schiet regelmatig de hoogte in of vliegt even wild uit de bocht en drumpartijen lijken vaak een eigen weg te volgen. Of in het geval van Shithole, die van Bone Machine van Pixies. Om maar te zwijgen van het gehik, gescandeer of het hoog, zwevend, vocaal tikkertjesspel van de gezette Jasmyn Burke. En net als het wat te wild of onredelijk dreigt te worden, stort ‘Weaves’ in met een wat vals wankelende lo-fi song als Eagle.

Mag je Weaves dan een smakelijk gezelschap noemen? Zeker niet. De vuiligheid druipt van dit album af, zowel muzikaal als tekstueel (of vul de vertaling van “Give me two oceans tonight” maar zelf in). Soms voelt het zo slijmerig aan, dat de drang om de skiptoets in te drukken erg groot wordt. Maar het debuut grijpt ook wel stevig naar de keel met zijn onbezonnenheid, inventieve indie en eigen koers. Iets zegt ons dat de razendsnelle wereldveroveringstocht van Weaves nog niet snel zal afgelopen zijn.