Waxahatchee - St. Cloud
Merge Records
Gelukkig was Katie Crutchfield vorig jaar al dertig en kon ze af en toe, tussen het vele touren door, terecht in de warme armen van Kevin Morby, want anders hadden we ons ten tijde van ‘Out In The Storm’ serieus afgevraagd of ze "de club van zevenentwintig" zou vervoegen.
De vorige plaat van Waxahatchee was immers naar haar normen een luid, agressief album waarop haar zenuwen even gespannen leken te staan als de gitaarsnaren. Ze had toen net de drank afgezworen en leek door een serieuze afkickperiode te gaan. In de teksten temde ze de demonen als gevolg van drank, drugs, het eindeloze leven “on the road” en wie weet wat nog allemaal?
Met ‘St. Cloud’ bewijst Crutchfield dat ze ook zonder drank en drugs een geweldig singer-songwriter blijft en dat ze rust in het hoofd heeft gevonden. Samen met de leeggegoten flessen drank bracht ze de noise van het vorige album naar het containerpark en keert ze in meer dan één opzicht terug naar huis. Zo lo-fi als de eerste platen wordt ze hier niet, maar de eenvoud is terug.
De plaat barst bovendien van de verwijzingen naar plaatsen in de VS en de invloed van de muziek, die haar ouders goed vonden (Emmylou Harris, Linda Ronstadt, Loretta Lynn, Lucinda Williams en andere countrycoryfeeën), is duidelijk. Niet dat dit een klassieke countryplaat is natuurlijk, maar de wind, die over de open vlaktes van het zuiden van de VS waait, is duidelijk voelbaar.
Eén en ander is te danken aan de inzet van de – nochtans uit noordelijk Detroit afkomstige – band Bonny Doon. Dat gezelschap stelt zich volledig ten dienste van de songs en benadert ze met hun karakteristieke gevoeligheid. Daardoor komt de stem van Crutchfield op de voorgrond te liggen en kunnen we optimaal genieten van de kleurrijke aquarellen die ze in de teksten schildert van plaatsen en mensen die haar dierbaar zijn.
Daar hoort zeker haar vader bij, die afkomstig was van St. Cloud, Florida. De titeltrack van de plaat is een tedere ode aan die stad die nochtans blijkbaar ook in sneltempo verandert. In het wiegende Arkadelphia keren we terug naar haar geboorteplaats in Birmingham, Alabama. Tweelingzus Allison komt langs in het opzwepende Witches en de vernoemde Lindsey in diezelfde song zou best wel eens Lindsay Jordan van Snail Mail kunnen zijn. Danseres Marlee Grace (te zien in de clip voor Lilacs) is de derde heks.
Echtgenoot Kevin Morby en de plaats, waar ze opgroeide, komen voorbij in het wondermooie Ruby Falls (genoemd naar ondergrondse watervallen in Tennessee): “Look at us, man and bride and a grinding sound / Faithful to a life underground / And when the picture fades the years will make us calm / I'll sing a song at your funeral laid in the Mississippi gulf or back home at Waxahatchee creek / You know you got a friend in me.”
Als je dat al mooi vindt, check dan de tekst van het uptempo liefdeslied Can’t Do Much waarin ze onder andere bekent: “When you see me I'm honey on a spoon”. Samen met die anderes single Lilacs zijn dit de twee songs die meteen goed in het oor liggen, maar er valt nog veel meer te beleven op dit vijfde album van Waxahatchee. Wat ons betreft, misschien wel de beste plaat die ze al maakte en zeker de de warmste.