Wave Machines - Pollen

V2/Rough Trade

Machines kunnen best interessant zijn, ook al zijn het koude, metalen mechaniekjes die werken op stroom of een verbrandingsmotor. Denk maar aan auto’s, de cloaca van Wim Delvoy of een deeltjesversneller. Of Wave Machines even spannend zijn, daar twijfelen na het beluisteren van ‘Pollen’ nog altijd aan.

De Liverpudlians genoten van alle lofbetuigingen die hun debuut ‘Wave If You’re Really There’ uit 2010 mocht ontvangen, maar stilstaan is geen optie, ook niet voor Wave Machines en dus is het nu tijd om de verwachtingen in te lossen.

Nu bands als Bréton en Alt-J bewezen dat je met artpop een heel eind kan komen, is de tijd er misschien ook rijp voor. Zanger Bruzon houdt in vergelijking met het debuut zijn falsetstem meer in de kast en de dansvloer wordt ook veelal links gelaten. Geen Keep The Lights On-achtig nummer te bespeuren dus. De vergelijkingen met the Bee Gees of Scissor Sisters zullen dit keer niet vallen.

Wie de singles Ill Fit en I Hold Loneliness al hoorde, denkt nu dat we dwalen, want daarop is het toch fijn heupwiegen, maar zoals wel vaker zijn de singles ook deze keer niet representatief voor de rest van het album.

De fun is er echt wel wat af, maar dat is niet erg, want in de plaats komen intimiteit en spanning. Alleen, hoe creëer je intimiteit met machines? Want daaruit bestaat het instrumentarium van dit viertal nog steeds.

Hoewel. In de titeltrack is zowaar een akoestische gitaar te horen en ook al dartelen de bliepjes en de drumpatronen nog steeds over en door elkaar, zo eclectisch als het debuut is deze plaat niet. Dat komt ook omdat Tim Bruzon deze keer bijna alles alleen schreef en er zowaar een concept te bespeuren valt: de menselijke noden en bijgelovigheid.

Na voornoemde singles verandert de sfeer geleidelijk aan. Blood Will Roll bevat een stukje dat zo van BRNS kon zijn: onheilspellend, spannend en energiek.

Daarna wordt de plaat steeds rustiger met als toppunt van rust de titeltrack Pollen waarna Unwound de boel weer op gang trekt als een zware diesel. Probleem is dat de trein nooit echt meer op de rail geraakt. Op Galen na dan.

De grote doorbraak zal voor een andere keer zijn. Of de singles moeten daar anders over beslissen. Deze plaat blies ons niet van onze sokken, maar allergisch aan ‘Pollen’ werden we zeker niet.