Warpaint - Warpaint

Rough Trade

In 2008 verscheen Warpaint voor het eerst op onze radar met hun debuut-ep ‘Exquisite Corpse’, dat menig hart kon veroveren dankzij spontane gitaarmelodieën, elegante baslijnen en de dromerige vocalen van frontvrouw Emily Kokal. Twee jaar later volgde het debuut ‘The Fool’, de plaat waarop het vrouwelijk kwartet helemaal ontbolsterde. Vier jaar moesten we wachten op de tweede Warpaint en - u voelt het al aankomen – het titelloos album was het wachten waard.  

Smaakmakers als Hi en Biggy staan onmiddellijk garant voor een nieuw Warpaint-geluid. Stevige beats afgewisseld door ongelooflijk sterke drums, de immer dromerige vocalen, nineties-synthesizers plus een echo van de sfeer op ‘The Fool’ doen onze wenkbrauwen fronsen. Dankzij de intro’s van de vermelde nummers hebben die songs weliswaar enkele luisterbeurten nodig, maar als puntje bij paaltje komt monden de zweverige nummers van dit Amerikaans kwartet uit in regelrecht dynamisch hoogstaande songs.

Soms klinken de songs ietwat minimalistisch, maar Warpaint gebruikt dat kenmerk alleen maar in haar voordeel. Feeling Alright of Love Is To Die hebben bijvoorbeeld slechts een baslijn, de hypnotische / betoverende stem van Wayman en een halfdonkere, simpelklinkende gitaar in de achtergrond nodig om te overtuigen.

Bij Disco // Very of CC stellen we ons dan weer een gevoel voor van zoeken, maar op het eerste gezicht niet kunnen vinden. Ook wij hebben geduld nodig bij meer dan één nummer op de tweede kant van de plaat. Maar geduld is een schone deugd.

Hoogtepunt Go In zou u bij een eerste beluistering de verdienste van de gitaristen, de bassiste of de zangeres kunnen noemen – maar het is drumster Mozgawa die het hele plaatje perfect aan elkaar breit. Soms prominent aanwezig, op andere moment nergens te vinden, maar eens de nieuwe drumster haar tred gevonden heeft, is ze helemaal op het juiste spoor. Op ‘Warpaint’ zijn het die drums die het verschil maken.

Op Teese heeft de groep niet meer nodig dan een warme, bedwelmende gitaar, de reeds vermelde, uitstekende baslijnen van Jenny Lee en enkele vocalen van de vier dames. Samen resulteert dat in een nummer dat sinister klinkt en net iets verder lijkt te gaan dan sommige songs op voorganger ‘The Fool’. Warpaint danst in de regen.

Op deze nieuwe gaan de dames voor een nog donkerder geluid, geladen met subtiele knipogen naar de betere psychedelica, dromerige gitaarlijnen bedolven onder lagen reverb en chorus met een meer prominente rol voor de synthesizer. Ook al duurt het even vooraleer we helemaal verkocht zijn – vanaf dat moment is het alleen nog maar smullen van de grandioze klasse van Warpaint.

Toch zingt Therese Wayman in Love Is To Die: “It’s not necessary to be so dark”. Hebben deze vier dames uit LA dan de perfecte balans gevonden tussen een soort van zwartgallige muziek en kraakheldere songs waarbij het optimisme bewaard blijft? Wij antwoorden volmondig ja.