Ward Dhoore - Zonderland

Trad Records

Waartoe dient muziek? Een interessante vraag – en niet alleen voor aan de toog van het stamcafé – met beslist een even boeiend als veelduidig antwoord. Maar vrees niet, geachte lezer, we gaan in deze kolommen het debat niet openen. Alleen kwam de vraag ons spontaan voor de geest bij het beluisteren van de muziek van Zonderland, de muzikale mantel waaronder muzikale duizendpoot Ward Dhoore de muziek voorzit bij schilderijen van zijn studie- en geestesgenoot Lander Cardon.

Het opzet is duidelijk: Dhoore componeert muziek bij schilderijen van Cardon. De naam van het project van Zonderland: ‘Oeverloos’. Het is dus niet meer of niet minder dan een soort soundtrack bij beelden. Moussorgsky deed het hem al eens voor zo’n honderdvijftig jaar geleden en in Hollywood staan er volle flatgebouwen waar onophoudelijk muziek bij plaatjes geproduceerd wordt.

Wij beschikken hier wel over de schilderijen – eentje willen we er wel van in de woonkamer – en jullie niet. Daarvoor koop je best het album. Het is bovendien heel moeilijk neer te schrijven of Dhoores muziek gepast colleert bij de werken die hij van muziek voorziet. We gaan ook geen op voorhand tot mislukken gedoemde poging ondernemen om dat wel te doen.

Muziek bij plaatjes zonder blaadjes met tekst, wordt dat niet al vlug ambient of minimal music? Dat risico bestaat, maar Dhoore omzeilt die klif zwierig. Nummers als bijvoorbeeld Zeeland of Pegasus steunen op een eenvoudige basislijn die de componist dan heel treffelijk versiert met bijkomende instrumenten of ontwikkelt tot een heuse rijke compositie. Hier maakt hij in de letterlijke betekenis van het woord een soundscape. De trage akkoorden van Kustlicht krijgen al vlug een klaterende piano over zich heen en voor we het wisten, trok een aardige drumpartij voorbij die ons zo tot bij Tusk van Fleetwood Mac katapulteerde.

Maar Dhoore doet dat niet vrijblijvend. Integendeel zelfs, de composities klinken geïnspireerd en overdacht. Hij heeft goed gekeken naar het picturale werk van zijn spitsbroeder. Hij heeft dat op zijn manier gedaan en hij heeft dat goed gedaan! In Skarn vraagt dat iets meer instrumentatie, bij Kaap houdt hij het dan weer erg sober, maar dat nummer blijft rechtop ,dankzij de mooie pianopartij die schitterend voor zich – en voor het schilderij natuurlijk – spreekt. Want dat doet Dhoore met zijn muziek: hij geeft je een weg om naar de schilderijen te kijken, een kans om ze te begrijpen. En daarom vinden we zijn muziek bovenal “geïnspireerd”. In Kade verbeeldt een eenzame bugel de sfeer van langzaam afscheid op de wal in een haven: het schip verdwijnt aan de einder. Of wordt het eindelijk zichtbaar aan de horizon bij terugkomst? Wie zal het zeggen? En wat een prachtige gitaar op dit nummer.

Het is onduidelijk of dit een eenmalig project blijft. Wat ons betreft smaakt dit naar meer. Koop niet alleen dit meer dan waardevolle kleinood van Dhoore, koop ook de doeken van Cardon. Dan worden we hopelijk beloond met nieuwe muziek en nieuwe schilderijen. We kijken al uit naar de vernissage.