Warbringer - Woe To The Vanquished

Napalm Records

Het zijn mooie tijden voor fans van stevige, ouderwetse thrash. Na Havok komt er immers nog een tweede, jonge, talentvolle band met nieuw materiaal naar buiten. Het Amerikaanse Warbringer heeft met de eerste albums al veel nostalgische zieltjes voor zich gewonnen. Voor de vijfde, 'Woe to the Vanquished' nam het vijftal de tijd. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen.

In die vier jaar na 'IV: Empires Collapse' is er veel gebeurd. Gitarist John Laux, die er bij het begin in 2004 al bij was, stapte op. Adam Carroll maakte zijn rentree en kreeg met Chase Becker een nieuwe collega-snarenplukker. Met Jesse Sanchez kreeg de band een nieuwe bassist en ook drummer Carlos Cruz hield het voor bekeken om een jaar later toch weer terug te keren. Geen wonder dus dat zanger John Kevill er even aan dacht om de band op te doeken.

Maar drama is vaak een bijzonder vruchtbare voedingsbodem. Dat belooft dus. Opener Silhouettes, dat als single al eerder op ons was losgelaten, moet voor een eerste lap op het smoelwerk zorgen. De vele razende riffs ten spijt is het toch voornamelijk het soleerwerk – met een wahpedaal die overuren klopt – dat de aandacht weet vast te houden.

Lekker gesoleer vinden we ook in de daaropvolgende titeltrack terug, dat in zijn geheel nog net iets meer weet te beklijven. De lekkere, ouderwetse thrashers volgen elkaar in sneltempo op. Wie zit te wachten op nummers die het niveau optrekken, komt aanvankelijk bedrogen uit. Spectral Asylum lijkt de uitzondering te gaan worden met het iets loggere ritme. Het blijkt wel één van de betere nummers te zijn van de schijf. En het is nog maar de voorbode van wat er nog zit aan te komen.

Na zeven nummers pure thrash doemen daar namelijk, tussen kanongebulder en een gesproken intro door, de eerste noten op van afsluiter When the Guns Fell Silent, een meer dan elf minuten durend oorlogsepos. Het tempo ligt aanvankelijk laag om halverwege plots te versnellen met veel heen- en weergesoleer.

Een absolute topper is deze plaat evenwel niet geworden. Daarvoor is het merendeel van het materiaal net iets te standaard. Toch bevat deze 'Woe to the Vanquished' zeker genoeg materiaal om te kunnen spreken van een verrijking van Warbringers discografie. Dat is voornamelijk te danken aan iets minder razende nummers als Spectral Asylum en When the Guns Fell Silent. Er zit dus nog wel wat rek op het potentieel van Warbringer. Op naar plaat nummer zes!