Wanthanee - Wanthanee

V2

Wanthanee

Eindelijk is ze er: de debuutplaat van Wanthanee Wadngam, vijf jaar nadat ze één van de winnaars was van 'De Nieuwe Lichting' met het akoestische en melancholische Only Shadows Remain.

En op de cover van die plaat staat Wanthanee helemaal zen, met de ogen gesloten en een grappig regenbooghoedje op het hoofd, genietend van de zon. Zonder zon geen schaduwen natuurlijk, maar het is wel een opvallend positief beeld dat in schril contrast staat met de vaak weemoedige klanken die op de plaat te horen zijn.

De sound lijkt enigszins op die van die Rockrallywinnaar Meskerem Mees, al klinkt die iets ruwer, terwijl deze West-Vlaamse met Thaïse roots de nummers samen met vriend en producer Orson Wouters heel subtiel inkleurt met elektronica, strijkers en samples. Maar dat weet u natuurlijk dankzij singles als Mid Day Dream, Taipei en Soon, de drie tracks die ons de voorbije anderhalf jaar warm moesten maken voor dit album. Zeker het laatste nummer, waarop ze zichzelf begeleidt op akoestische gitaar, roept vergelijkingen op met Mees.

Maar er is meer. “I’m not what you think / Always I’m dreaming of times like this / Never I’m feeling the chances are right / The odds on my side”, met deze woorden start de plaat. Het zijn de openingszinnen van één van de mooiste nummers ooit door een Belgische artiest geschreven, als je het ons vraagt. Het wiegende karakter van Taipei, gecombineerd met de mooie stem van Wanthanee en de lichte oosterse toets die het nummer kreeg,... we krijgen er maar niet genoeg van.

De kaarten liggen dus wel degelijk gunstig voor deze artieste die ook met het positieve Mid Day Dream liet horen wat ze in haar mars heeft. Met dit nummer bewijst ze dat ze meer is dan het melancholische zangeresje. Iets wat al uit de coverfoto sprak, maar hier ook muzikaal bevestigd wordt. Even verderop volgen daar met Painting Satisfied en afsluiter Lightshow nog voorbeelden van.

Meest recente single, Cold Summers, over een vergane liefde, past dan weer wel volledig in het beeld van het melancholische meisje. Een Spaans gitaartje, een cajón en de pensieve stem van de zangeres onderstrepen de eenzaamheid. En de strijkers en piano, die halfweg invallen, versterken dat gevoel alleen maar.

En zoals dat vaak gaat, is iemands sterkte ook in zekere zin een zwakte. Op zich zijn alle negen nummers pareltjes, maar ook al zit er af en toe hoop en positiviteit in, toch voelen ze op de duur allemaal als een pleister op dezelfde wonde en… een pleister op een pleister voel je niet meer. We merken dan ook dat de aandacht bij het luisteren een beetje wegebt naar het einde toe. Alleen onder een goede hoofdtelefoon en zonder bijgeluiden toont de plaat alle kleuren.

Op 9 november staat Wanthanee in de AB.

27 oktober 2021
Judy Lee