Wallis Bird - Hands
Caroline Records
Jaja, de Ierse Wallis Bird wordt op handen gedragen. Omwille van de muziek via diverse prijzen en awards, omwille van de energieke live shows met dat omgekeerd rechtshandig gitaarspel (er ontbreekt een vinger aan haar rechterhand) en omwille van het ietwat dwarse punktemperament. Op deze zevende autobiografische studioplaat zet ze zichzelf onder een vergrootglas en aarzelt Bird niet om haar tekortkomingen in de verf te zetten, weliswaar met een stevig fijn-dat-we-er-zijn-optimisme.
Grappig genoeg steekt de genderneutrale Wallis Bird in deze nieuwe plaat, waarin ze de ziel blootlegt, een stuk minder soul dan in de vorige albums. Wat primeert in deze tien liedjes is een vrolijk, melodieus en dansbaar optimisme met stevige knipogen naar de feestelijke eighties. Iets wat je ergens kan terugvinden in een songtitel als Pretty Lies. Met een niet te misverstane, onderliggende we-kunnen-terug-feesten-boodschap die de progressieve geest van Ierland verheerlijkt. Grá agus Bród ABÚ!.
Om maar te zeggen dat de folkpopzangeres op de negende (jawel!) studioplaat enigszins opgewekt door het leven stapt. En in een forse tegenbeat handclapsong met duidelijke Alanis Morrisette-knipoog luidop durft te stellen: "What’s wrong with changing?" Een gelijkenis die niet enkel opgaat omwille van de feministische ondergrond, maar ook door de wat scherpe, ontdubbelde zang in hoog en laag octaaf. Sta ons in elk geval toe om je bij deze wat meer te voeden met referenties. Zo is het opvallende rustmoment The Power Of A Word een tragere, slepende ballad die melodieus een beetje eigenwijs en naar Kate Bushiaanse normen op- en neerwipt en gaan we graag met u even naar een stukje eighties-A-HA-discopop in I Lose Myself Completely. Duidelijk.
Maar vaak zit er ook een angeltje onder het gras en gaat Wallis Bird duidelijk haar eigen kant uit. Niet enkel door hart en emoties op een plaatje te presenteren (I’ll Never Hide My Love Away), maar ook door een single als Aquarius bijvoorbeeld te voorzien van blazers die in een voortdurende disharmonie staan. Of de F.K.K. (No Pants Dance) is naast een stevige housebeat ook voorzien van vreemd hoofdtollende, desoriënterende effecten. En dan zwijgen we nog over de compleet uit de bol swingende afsluiter van deze plaat, die we liever kwijt dan rijk zijn.
Wallis Bird is duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. ‘Hands’ klinkt divers en happy, maar heeft ook verrassend veel weerhaakjes. En als het wat te veel of complex wordt, pakt de zangeres uit met een emotioneel oprechte, ontwapenende ballade van zang en akoestische gitaar met duidelijke titel I Never Hide My Love Away. Om maar te zeggen: je denkt dat je deze songwriterplaat snel te pakken krijgt, maar als je de tijd durft te nemen om ze echt te laten inwerken, pakt ze je genadeloos terug. Op de vinyl versie krijg je trouwens nog twee “Bare Hands Instrumentals” cadeau. Maar die gunst hebben wij niet gekregen.