Wallace Vanborn - The Orb We Absorb

PIAS

Het heeft even geduurd voor we hem vatten, die nieuwe van Wallace Vanborn, maar bij nader inzien zou dit wel eens hun beste plaat kunnen zijn.

Ze pakten het alvast groots genoeg aan, zanger-gitarist Ian Clement, bassist Dries Hoof en Drummer Sylvester Vanborn. Want niemand minder dan oerstonerocker Chris Goss werd ervan overtuigd dat het de moeite loonde om het werk van deze drie Gentenaars onder handen te nemen.

Dus trok het hele gezelschap naar Joshua Tree in de Californische woestijn om daar de juiste geuren en kleuren op te snuiven voor de nieuwe plaat. Het resultaat is op het eerste gehoor misschien niet wereldschokkend, maar wie de plaat de kans geeft om door te sijpelen naar de rest van lijf en leden, zal merken dat Wallace Vanborn opnieuw de juiste gitaarsnaar heeft geraakt.

Af en toe hoor je die woestijn ook. Zoals in het begin van Regenerating Mantra, waar je de windbelletjes hoort bengelen voor Clement zijn gitaar opstart. Maar dan heb je de dodelijke riff van Supply And The Damned al achter de rug. “I know what’s good for you”, bezweert Ian Clement. En hij zou best wel eens gelijk kunnen hebben. Want dit kunnen wij best gewend worden.

Er zit toch wel wat verschil in tempo tussen de verschillende nummers. Een Vampires (Big Drain) bijvoorbeeld is een punt van rust in de plaat, ook al blijft het op eierschalen lopen en voel je de onderhuidse spanning steeds hangen.

Af en toe word je ook een beetje van de wijs gebracht. De intro van Wizard Casts Blizzard doet vreemd en elektronisch aan, maar wordt uiteindelijk mooi ingepast met spookachtige gitaarlijnen en een dreunende bas. Na een dikke minuut valt de song dan in de Wallace Vanbornplooi, breekt de gitaar uit het keurslijf en zijn we vertrokken voor opnieuw vijf minuten stonerrock van het hoogste niveau.

“Mindless consumers, be advised!”, waarschuwt de website waar het ‘The Orb We Absorb’ aangaat. Of hersendoden al dan niet iets aan deze muziek hebben? Als ze gevoel hebben voor goede muziek althans wel. Maar misschien is dat dan wel een contradictio in se: hersendoden met gevoel voor muziek. Ons kan het weinig schelen. Wij waren al fan en zijn dat, zo mogelijk, nu nog meer.