Vreemde Kostgangers - Mist

V2

De Vreemde Kostgangers bestaan niet meer. Niet dat het illustere trio ruzie had of dat soloprojecten te veel in de weg liepen. Neen, het leven en niets anders dan het leven heeft erover beslist. Hennie Vrienten wisselde helaas veel te vroeg het tijdelijke voor het eeuwige, George Kooymans vecht een ietwat hopeloze strijd uit met een steeds dieper woekerende ziekte. Boudewijn De Groot wou nog wel verder, maar dan niet meer op een podium voor publiek. Dan was de rekening vlug gemaakt. ‘Mist’ is de derde cd van deze Hollandse supergroep – secundum quid ! – en is dus ook de afsluiting van het oeuvre. Misschien komt er nog wel een live cd – de groep toerde enkele jaren geleden uitgebreid door Nederland (en een beetje België) – maar dat zijn plannen (dromen?) voor later.

Net als bij de vorige opnames is ook deze plaat het resultaat van een soort laboratoriumwerk, waarbij de heren voortdurend uit de comfortzone treden en andere dingen doen dan die waarvoor ze bij het grote publiek bekend zijn. Kooymans zingt onbevangen in het Nederlands, Boudewijn De Groot schrijft teksten alsof Lennaert Nijgh nooit bestaan heeft en Vrienten kan kennelijk veel meer dan een vlotte radiohit à la Doe Maar schrijven. Bovendien zingen deze heren van stand ongeremd elkanders werk. Het werkt tegelijk verfrissend en verrassend. En laat dat nu precies twee kwaliteiten zijn die in tijden van samplen en recycleren niet elke opname nog bezit. Een reden te meer om ook meer dan tevreden te zijn over der heren jongste en dus ook laatste.

Het begint allemaal rustig. Vrienten zingt in de titelsong een heerlijk dubbelzinnige tekst over de troost van de mist die hij ziet en wat hij mist in het hart. Bij De Liefde Kent Geen Tijd horen we achter de zang van Kooymans het pompen van The Scene : het nummer is dan ook geschreven door Thé Lau. Boudewijn De Groot zingt een bezinnende ballade over ouderdom en vergankelijkheid en het leven dat als een boek Bladzij Na Bladzij naar een einde loopt.

Vrientens songs zijn doorgaans iets meer relatiegelinkt: het mooie Niet Wederzijds doet dat in een soort folksong mondharmonica incluis, Ik Weet Het Niet brengt ons een beetje terug naar ’s mans eigen succesvolle verleden en in Tijd Tekort is Doe Maar zelfs helemaal terug: een popdeun pur sang!

Boudewijn De Groot bewijst dat hij nog altijd een klassieker in zich heeft. Ik Speel Gitaar blijkt een vintage De Groot-song, zoals hij ze op platen uit de eighties en nineties wel vaker zong. Hoe Meer Ik Dichterbij Kom op muziek van Kooymans die hier ook de vocals voor zijn rekening neemt, is nog eens een persoonlijke tekst over zijn moeder en nog altijd even aangrijpend. Als je het De Groot zelf wil horen zingen, koop dan maar ‘Windveren’. Het Einde Van Misschien heeft de countryfeel, die hij op recente projecten met The Dutch Eagles heeft ontwikkeld.

Kooymans, de rocker van het trio, mag serieus loos gaan in Fender Strat net als in Luie Liefde, telkens met een solo erbij. Op Lippen neemt hij wel gas terug, maar de gitaarsolo blijft overeind.

Tot zover het testament van de Vreemde Kostgangers. Het is een waardig werkstuk geworden, waarop zij alleen maar fier kunnen zijn en wij meer dan blij.