Volcano Choir - Repave

Jagjaguwar

Justin Vernon mag dan wel declameren dat de toekomst van Bon Iver onzeker is, zijn andere band Volcano Choir vult de leegte grotendeels. Vier jaar na hun eerste plaat is er nu opvolger 'Repave', waarop vakmanschap in fragiele gemoedsnummers nog steeds de klok slaan.

Opener Tiderays bewijst dat fragiele porseleinkasten ook best met hun spierballen kunnen rollen. Akoestische arpeggios en het waterachtige stemgeluid van Vernon smelten samen. Het is niet top, maar we zijn blij dat hij terug is met nieuw werk. Later op de plaat doet Alaskans het nog miniemer, maar ook veel mooier. De hart en ziel werden er in gelegd en verliezen in tegenstelling tot een miljoen andere liefdesnummers hun kracht niet.

Toch  gaat het meerstemmige Acetate hen beter af. Een tikkeltje kordater door de percussie, de elektrische gitaar en het disciplinaire canon-gezang dat later vrij spel krijgt in de bombastische afloop. Ook Comrade laat niet toe voor de breekbare aanpak te kiezen; kronkelende gitaarlijnen die plotsklaps omslaan in een storm van gitaargeram en een drumcomputer. Soundtrack voor het vergaan van de wereld: check.

Zelfs Byegone volgt dat stramien, maar dan veel gedoseerder. Het inspireert en motiveert, maar kan evengoed melig klinken als wat. Dat deze braafheid de eerste single van de plaat wordt, is dus een berekend risico. Ook Dancepak verder op de plaat kleurt niet buiten de lijntjes. Het laat zich niet doen dankzij de lange monologen – die steeds voor interpretatie vatbaar zijn, een van Vernon’s paradepaardjes. Iedereen kan er wel iets in horen dat van toepassing is op het eigen leven, vol twijfels, liefde of somberheid.

Diep op de plaat zorgt Keel nog voor een aanhoudende spanning die maar niet gaat liggen. Als enige houvast hebben we het pianogetokkel, want de zang staat symbool voor de eenzaamheid en weet amper welke kant uit te gaan. Erg beklijvend materiaal. Almanac bewaarde de misschien strafste truc als aflsuiter, al hoefde die ratelende synth er echt niet bij. De stemmen vallen op een heerlijk tempo in de plooi met het drumwerk en de akoestische speeltuin van gitaren. Ook hier eindigt het geheel in een mengelmoes waarin we graag zouden verdrinken.

Het verschil met de voorgaande plaat is er zeker: 'Unmap' werd in 2009 nog per mail samengesteld vanuit geïsoleerde opnameruimtes, terwijl hier een band samen speelt en feelgoodmuziek aflevert voor sippe mensen.