Voïvod - Synchro Anarchy

Century Media Records

Is het je ook opgevallen, beste lezer, hoe een term als “anarchie” in deze onrustige tijden vermeden, vergeten en over eenzelfde kam geschoren wordt met “terrorisme”? Gelukkig zijn er nog steeds oude punk- en metalrotten als Voïvod die ook graag de sociaal verhelderende en zelfs enigszins romantische kant van anarchie in de verf blijven zetten. In het geval van de vijftiende studioplaat van de band betekent dat negen knallers van thrash- en progressieve metaltracks. Voor de fans zelfs aangevuld met een tweede schijfje met een live concert uit 2018.

Om voor de hand liggende reden lieten de Canadezen de thrashfans vier jaar wachten op nieuw studiowerk. Met als lapmiddeltje tussendoor een zoveelste live album - ‘Lost Machine’ - om bezig te blijven. (Die trouwens qua setlist voldoende varieert met de bonus liveplaat van deze release). ‘Synchro Anarchy’ is dan weer op het scherpst van de snee. Dat maakt natuurlijk dat de verwachtingen voor de opvolger van het veel gelauwerde ‘The Wake’ uit 2018, de zoveelste resurrectionplaat, torenhoog waren.

Om even te kaderen: Voïvod bedient zich van een vertrouwde mix van scherpe thrashmetal en progressieve, creatieve structuren. Songs van vijf minuten die als een ADHD-patiënt op- en neer wippen. Met snijdende en jankende solopartijen, maar evenzeer met glijdende doezelmomenten. Met keiharde screamo’s en marteldrums, maar evengoed met zwevende zang. Of in opener Paranormalium zelfs met vervormde robotstem.

Vervelen zal je je dus niet snel doen bij deze muziek. De draad kwijt raken is een groter gevaar. Of hoe de vier heren van funky powerrock naar tegendraads snijdende horrormetal naar oldskool punk wippen in de titeltrack. De uitdaging is groot. De creativiteit van de heren zo mogelijk nog groter. Wetende dat ze het zichzelf ontzettend moeilijk maken door niet voor één partij of trend te kiezen - is dit nu zweverige prog of agressieve punkmetal? - blijven de twee oer-Voïvods, Denis “Snake” Bélanger (zang) en Michel “Away” Langevin (drums), aangevuld met Dominic “Rocky” Laroche (bas) en Daniel “Chewy” Mongrain (gitaar,) gaan voor een eigen hybride genre. Pet af.

In elk geval krijg je zo wel voor elk wat wils. En onze wil ligt eerder bij de songs waarin de band de gaspedaal indrukt en vooral terug snijdt en giert zoals in de gouden jarentachtigdagen. Het heimelijk opbouwende Mind Clock is met bijna zeven minuten speedpartijen en Victims Family-achtig gewip een knaller van een track die de hele scene een poepje laat ruiken. Andere favo: die killer basgroove waarmee de band The World Today aansnijdt. Wow.

Maar kijk, tijden veranderen. En Voïvod leidt duidelijk die verandering. Als je dan nog beseft dat de heren deze songs met vaak erg complexe structuren onderling afhankelijk en in afzondering inspeelden, kan je enkel maar ontzettend veel respect hebben. Zeker een blijver voor de vooruitstrevende metalhead. Oh ja, de “anarchie” onder de vorm van anti-politieke boodschappen of don’t-spoil-the-earth-teksten krijg je er natuurlijk bij, al veertig jaar lang en binnenkort zelfs in heuse boekvorm en in een Voïvod-documentaire. Stilzitten? Wat is dat?