Vive La Fête - 2013

Firme De Disque

Sommige groepen verkeren in een ernstige identiteitscrisis na het uitbrengen van een nieuwe plaat. De keuze tussen welke nummers er al dan niet op de tracklist prijken en welke er onherroepelijk richting b-kantarchief worden verwezen en daardoor hoogstens nog eens op een 'Best Of' verschijnen als "absoluut exclusief, nooit eerder gehoord materiaal" is wellicht hartverscheurend. Andere groepen, zoals Vive La Fête, releasen nog geen jaar later gewoon een nieuw album met dat materiaal, iets waar we hier verre van rouwig om zijn.

Opener La Vision is dan ook meteen te goed om ergens als afdankertje te dienen. We horen nog het aftellen in de studio en de laatste tokkel, die iedereen nog gauw uit zijn instrument perst, waarna er plots een strakke trein van synths voorbijvlamt waar we nog net op kunnen klauteren. Ook de herwerking van Claude François is snedig als wat en zal niet veel groepen beter op het lijf geschreven staan.

Bij Je Souhaite is de knalfeestsfeer wel even gaan liggen. De synths à la Jean-Michel Jarre zweven ergens op de achtergrond van dit eerder grauwe, popgetinte lied, waar de instrumentale kant de bovenhand krijgt. En dat was vast de bedoeling met die liveopname in de studio. Oiseau Bleu trekt dezelfde kaart, met het stemgeluid van Pynoo dat best cool meevliegt op de melodie. Favorietje tot dusver!

De back to basics-aanpak werkt want we horen effectief dat de beginjaren van Vive La Fête terug zijn. Iets minder gekir, de nummers zijn hier en daar wat kalmer maar het totaalplaatje is nog steeds even funky als een vierkante discobol.

Van een vernieuwende aanpak of ultrarevolutionaire producers-skills is er geen sprake. De vraag is alleen of dat effectief moet bij elk album. Zo hebben Diva en het sombere Mea Culpa – net als de hele plaat – als enige minpunt dat het misschien wat saai kan worden na de zeventiende luisterbeurt. 

Le Diable doet de motor wat sneller draaien, terwijl de teksten van Pynoo net temporiseren halfweg het album. Ping Pong en Demain volgen gedwee. Als afsluiter krijgen we het coole, drieëntwintig minuten lange Tics Nerveux, wat een lange registratie is van de improviserende band. Best fascinerend, even onsamenhangend.

Er wordt minder hard tegen de muur gebeukt, maar Vive La Fête weet wat het doet. Bewust een tikkeltje soberder, maar nog steeds herkenbaar uit de duizend qua Franstalige pop. Het album laat alleszins een veel kloekere indruk na dan 'Produit De Belgique' vorig jaar.