Vito - Make Good Areas Disturbed
Flower Shop Recordings
Post-Rock is een gevaarlijk genre. Ofwel heb je te maken met een meeslepende plaat die je vanaf de eerste noten meesleurt in een filmische trip, ofwel hoor je zestig minuten lang niets meer dan technisch perfecte, maar tegelijk ook zielloze variaties op hetzelfde akkoordenschema, die van muziek eerder een wetenschap dan een kunst maken. Dat de hoes van Vito’s eersteling gebaseerd is op de tabel van Mendeljev, gehaat door elke middelbareschool-student, kan een voorteken zijn. Of juist het hele cliché ontkrachten.
Als ze niet de zegen hadden van Sophia-opperhoofd Robert Proper-Shepard, had niemand allicht van dit vijftal gehoord. Maar omdat Proper-Shepard naast frontman van het dieptrieste Sophia ook het Flower Shop Recordings-label uitbaat, was een platencontract slechts een formaliteit. Proper-Shepard's voorliefde voor noise is gekend (zie The God Machine en het obscure nevenproject The May Queens), maar Vito brengt toch een ander geluid in het wisselvallige repertoire van de Flower Shop.
Vito is geen band die een compleet nieuwe sound uit de gitaren perst, maar die eerder schermt met voorbeelden als Godspeed You! Black Emperor en Mogwai, bands die een jarenlange traditie hebben van het creëren van muzikale spanning en die vast te houden. Ook de Welshmen slagen er in om op het hele schijfje dezelfde sfeer aan te houden, vaak door de gitaarlijnen golf na golf op ons af te sturen. Ultimate Shade valt na drie minuten helemaal stil, om dan open te barsten in een Explosions in the Sky-aandoende finale die minutenlang doorraast. Ook het sterke Washaway loopt volgens hetzelfde stramien: dezelfde pingelde, uitgerekte akkoorden, dezelfde gitaaruitbarstingen omgeven met tremelo die van ‘Those Who Tell the Truth…’ een klassieker maakten.
Arrested By These Phenomena leunt met zijn belletjes en blazers eerder aan bij het meer uitbundige Sigur Rós, maar krijg aan het einde een ontknoping in ware Mogwai-stijl. Gitaren volgeladen met distortion beuken over elkaar heen zonder dat een van hen het pleit wint, om dan weer gezamenlijk te gaan liggen in de luwte die Rejoice biedt – voor eventjes dan. Zo bouwt Vito zestig minuten lang aan een wisselende spanningsboog die zo vertrouwd voorkomt, en toch met momenten een eigen gezicht toont. ‘Make Good Areas Disturbed’ is nooit doordringend, maar bevat toch net genoeg weerhaakjes om de plaat weg te houden van puur geluidsbehang.
Ondanks het ontbreken van werkelijk virtuose composities, ondanks de weinige originele arrangementen, slaagt Vito er in om een uur lang een wereld vol dromen, hoop en angst op te bouwen op de zes snaren van een gitaar, waarbij tekst ondergeschikt gesteld wordt aan melodie en klank. In een tijd waarin post-rock lijkt gedomineerd te worden door het credo "luider, harder, sneller" – met dank aan de 65DaysOfStatics van deze wereld – is een plaat als ‘Make Good Areas Disturbed’ een ware verademing.