Vitja Pauwels - Drift By / Sink In
W.E.R.F.
Het overgrote deel van 'Drift By / Sink In' is instrumentaal, maar dat neemt niet weg dat Vitja Pauwels er niet voor terugschrikt om, waar nodig, ook de stem in te zetten. En ook dan is het razend interessant.
Wat vooral straf is aan deze eerste soloplaat van de frontman van Bombataz en sessiemuzikant Vitja Pauwels, is dat je er dingen in kan blijven ontdekken. Soms helemaal op de voorgrond, soms verstopt in de galm achteraan. Productioneel is dit dus alvast een geslaagd experiment. Dat het dan ook nog eens een boeiende luisterervaring is, maakt het des te mooier.
Aanvankelijk lijkt het wel Ry Cooders 'Paris Texas', die je afspeelt, maar algauw evolueert opener Silhouettes in bluesy spielerei met extraatjes en voor je het weet bevind je je in een speeltuin met magische grotten vol echo en hemelse muziek. En net als je denkt dat het is afgelopen, komt die basisbastrack weer terug met daarover een soort van belletjes om dan weer terug te keren naar die oorspronkelijke, overpeinzende, eenzame Ry-Cooder-beginakkoorden. En dat is dan alleen nog maar het eerste nummer. Ook Noir heeft diezelfde bluesy, donkere vibe in zich. Misschien nog meer dan de opener vanwege de klagende ondertoon, die het nummer iets spookachtig desolaats meegeven.
Anders zit het met het toepasselijk getitelde Clouds That Look Like Things, dat zeker in het eerste gedeelte van de song vrolijk klinkt om dan overpeinzend te worden. Alsof je je afvraagt of je de dingen, die je zag in de wolken, ook echt zag. Maar gelukkig keert het vrolijke deuntje daarna gewoon terug, kan je je ogen sluiten en verder dromen.
Weer helemaal anders klinken de gitaren in Muchacha, waar ze huppelen als een kind van de ene steen op de andere door een waterplas. De glimlach staat zo op dat aangezicht te lezen. Maar let op: je kan ook vallen en dan wordt het even serieus. Gelukkig blijft de herinnering nog nazinderen en verschijnt die glimlach algauw weer op dat gelaat. De effectjes maken het dan af.
Maar het is niet altijd instrumentaal dat Pauwels het houdt. Op In Sync verkent hij ook de mogelijkheden van de stem, door die Prince-gewijs hoog en laag te laten resoneren. Uiteraard blijft de gitaar (pedalsteel?) ook hier van groot belang en de wanhopige, mistroostige lyrics lijken die eerder te onderstrepen dan zelf met de aandacht weg te lopen. En hier is zelfs sprake van drums/percussie, iets wat wij aanvankelijk niet eens hadden opgemerkt. De Prince-adoratie (vocaal dan, maar ook het gitaarspel) komt misschien nog meer boven in Sundial, waar hij de gitaar maar weer eens een andere klankkleur meegeeft.
De gitaar krijgt de absolute hoofdrol en elke bewering dat de mogelijkheden van dat instrument beperkt zijn, wordt hier vakkundig ontkracht.