Virgin Steel - Nocturnes Of Hellfire & Damnation

Nuclear Blast

Nieuw werk van metalband Virgin Steele is altijd direct een hele brok en dat blijkt nu zelfs al uit de titel. De opvolger van het in 2010 verschenen 'The Black Light Bacchanalia' is geen conceptalbum in zijn zuiverste gedaante geworden al loopt er wel een zekere rode draad doorheen het maar liefst tachtig minuten durende werk.

Wie zich na meer dan dertig jaar nog altijd afvraagt wat hij zich in hemelsnaam moet voorstellen bij de term "Barbaric Romantic Metal": het vijftal heeft die typische Manowar true metalattitude en sound gecombineerd met de zin voor dramatiek van King Diamond.

Op opener Lucifer's Hammer laat zanger David Defeis horen dat de jaren nog geen vat gekregen hebben op z'n falset- en gilstem. Nu eens krachtig, dan weer gillend als een kleine meid op de vlucht voor de monsters onder haar bed, wurmt hij zich door alle hooks en tempowissels, gestuwd door die eeuwige dubbele basdrum.

Tijdens het op een walstempo voortkabbelende Queen Of The Dead gaat de snelheid dan weer naar beneden. Dat geeft tijd om het "geen conceptalbum in zijn zuiverste gedaante"-gedeelte van de intro te verklaren: Hoewel we geen langgerekt verhaaltje voorgeschoteld krijgen, draaien de nummers wel allemaal rond hetzelfde onderwerp, namelijk relaties. Niet alleen liefdesrelaties tussen mensen, maar ook tussen elementen, dieren en goddelijke entiteiten.

Black Sun - Black Mass is een opnieuw opgenomen versie van het nummer Black Mass van voorganger 'Exorcist' en kan een hoogtepuntje genoemd worden in het lange epos. Zo ook Persephone, met zijn romantisch-symfonische eerste deel met veel ruimte voor piano, totdat de gitaren overnemen met enkele progressieve riffs en solostukken met veel pull-offs.

Daarna dreigt het album echter lichtjes te verzanden in "veel van hetzelfde". Nummers zoals het We Disappear steken nog uit boven een veelheid aan grijze muizen die de tweede helft van het album vullen. Vooral Defeis' falsettostem begint op de duur toch tegen te steken en ook op instrumentaal vlak worden we niet meer echt van de sokken geblazen. Leuk album, maar toch niet helemaal top, denk je dan terwijl de laatste noten uitsterven.