Vipassi - Lightless
Season Of Mist
Australië, helemaal aan de andere kant van de planeet en qua muziek waarschijnlijk het meest bekend van AC/DC, INXS, Crowded Hourse of Midnight Oil – allemaal serieuze kleppers van formaat. Maar wat “the land down under” qua stevige bands te bieden heeft, is misschien nog imposanter. Ne Obliviscaris, Karnivool, Chaos Divine, Voyager (Eurosong, anyone?), sleepmakeswaves en dus ook Vipassi. Zij zijn toe aan een tweede album ‘Lightless’.
De band uit Melbourne brengt “extreme progressive instrumental metal”. En feitelijk is daarmee alles gezegd. De songs zijn technisch van een buitengewoon niveau zonder ook maar iets aan muzikaliteit te verliezen en de productie is kristalhelder.
‘Lightless’ start relatief rustig met het titelnummer. Meteen maak je kennis met de ronduit perfect klinkende drumkit van Dan Presland (ex-Ne Obliviscaris), die zelf vindt dat dit het beste album is waar hij ooit op gespeeld heeft. Hem kennende, wil dat heel wat zeggen. Opvolger Labyrinthine Hex is van een ander kaliber: sneller en technischer met knappe duoleads op gitaren. En dan hebben we het nog niet gehad over de fretless bass. Die komt vanaf dit nummer pas echt tot zijn recht en zorgt alleen maar voor extra melodie doorheen de blastbeats en pitch harmonics.
Wie denkt dat Vipassi dan alle pijlen al verschoten heeft, is eraan voor de moeite. Morningstar is een pracht van een song, die perfect opbouwend werkt (met bassolo) naar ongetwijfeld de beste riff van heel het album. Als er één nummer is dat meteen op repeat zal gezet worden, is het dit wel.
Intussen zijn we nog geen twintig minuten aan het luisteren en toch zijn we al compleet van de sokken geblazen. Bijkomend voordeel aan ‘Lightless’ is dat de songs nooit te lang duren. Bij prog zijn ellenlange songs schering en inslag, maar hier krijg je vijftig minuten muziek, verdeeld over acht songs. Dat zorgt ervoor dat er genoeg ademruimte is en je niet constant ondergedompeld wordt in extreme techniciteit. Enkel afsluiter Promethea gaat de tien minuten voorbij, maar die serveert je ter compensatie een andere onwaarschijnlijke knaller van een riff vanaf de tweede helft van de song.
We hoeven er geen doekjes om te winden: ‘Lightless’ is een fantastisch album. Elk bandlid zit hier op een “power level over nine thousand!”, wat resulteert in een schijf die zonder twijfel mag eindigen in menige eindejaarslijst. Eigenlijk kan elke gitarist, drummer of bassist ‘Lightless’ in huis halen, al is het maar om je eigen instrument na het luisteren ritueel te verbranden. Ook fans van Animals As Leaders of Polyphia zullen dit album zeker weten te smaken.