Violent Femmes - Hotel Last Resort
Pias Records
Enigszins onheilspellend, de titel van de tiende plaat van de Violent Femmes, een album dat in Europa opduikt terwijl de band volop doorheen Noord Amerika tourt. De verwachtingen voor ‘Hotel Last Resort’ zijn reeds lange tijd hooggespannen, temeer daar de al enige tijd vrijgegeven titeltrack een bijdrage kent van Televisions legendarische gitarist Tom Verlaine. Maar een plaat die deze slogan draagt en eindigt met een verbastering van Irving Berlin’s God Bless America. Als dat maar goed gaat ...
Maar kom, even beginnen bij het begin. De vier mannelijke Violent Femmes blijken op dit jubileumalbum lekker scherp. Zijn eigenwijze, creatieve pop-postpunk definiëert de band hier graag als een uitstalraam van folk, spirituele jazz, country blues, avantgarde improvisatie en golden age rock-‘n-roll. Doe daar maar wat mee. Of met een opener die lekker rammelt en rommelt en waarin oppergod Gordon Gano herhaaldelijk scandeert “please don’t sing another chorus” (ofte: wij hebben lak aan vaste regeltjes).
Ook al heeft ‘Hotel Last Resort’ in al zijn diversiteit een stevig zapkarakter, toch kan je niet naast die uitgerafelde ritmiek, akoestische, folky gitaarriffjes, hoog nasale zang, pompende bassax bijdragen en collectieve happinness uitstraling die de band typeert en combineert met die eeuwige tekstuele ironie. Er zijn allicht nog luisteraars die plots aan de naam Ween moeten denken.
Want hoe haal je het anders in je hoofd om de professionele skateboarder Stefan Janoski in te lijven om een herwerkt I’m Nothing te laten afsluiten met gevleugelde woorden: “I’m nothing now, and I’m free. Cause being nothing, is just being me”? Of om een song van een Griekse rockband (Pyx Lax) te coveren?
Wat vooral ook weer opvalt, is die ogenschijnlijke ongedwongenheid, alsof Gano en rechterhand Brian Ritchie deze dertien songs gewoon uit hun mouw schudden. Maar tegelijkertijd verhullen hoe complex melodieus en structureel deze liedjes in feite in elkaar steken als je ze gaat analyseren. Om ergens wel te ontdekken dat elk bandlid ergens wel wat percussie heeft toegevoegd, een breed instrumentarium van harmonium, theremin of zelfs barbecue gebruikt wordt en een leger onderliggende geluidjes voor een diepgelaagde sound zorgt.
Vergeet dus die onheilspellende signalen. Afgaande op deze erg leuke, muzikaal diepgaande plaat zijn de Violent Femmes voorlopig nog niet uitgezongen. Maar goed ook.