Villagers - Darling Arithmetic

Domino

Er is niets belangrijker in het leven dan de liefde, dat hebben we geleerd van Conor O’Brien, frontman en opperhoofd van Villagers. Zij hebben na hun Grote Plaat '{Awayland}' een hele kleine, naakte opvolger gemaakt. ‘Darling Arithmetic’ is een plaat over dat belangrijkste element in het leven.

In negen nummertjes worden alle kanten van de liefde belicht. De schoonheid ervan, de donkerte en het gevaar. Maar de plaat gaat ook over wat er allemaal bij komt kijken: verlangen, zelfrespect en over geloven in jezelf. Dat allemaal verpakt in negen songs die zowel persoonlijk als universeel klinken en die nergens steviger zijn aangekleed dan strikt noodzakelijk.

‘Darling Arithmetic’ is een plaat die dieper kerft naarmate je ze vaker beluistert. In den beginne zoek je naar wat er allemaal gebeurde op ‘{Awayland}’, lijkt deze nieuwe wat saai. Maar dat is een misvatting. Het begint al bij Courage, in eerste instantie een erg triest nummer. In tweede en derde instantie een nummer over iemand die een nieuwe start durft te nemen, die op zijn minst wil proberen om wat er in het verleden gebeurd is van zich af te schudden. Een mooi liedje in arrangement, met die opvallende onopvallende keyboard op de achtergrond en die koorachtige samenzang.

Ook bij Everything I Am Is Yours geldt herhaaldelijk luisteren als een meerwaarde. In eerste instantie hoor je een aardig liefdesliedje, in tweede instantie een nummer over hoe gevaarlijk het is om je geluk in andermans handen te leggen, net als Then What van Balthazar dus.

In Dawning On Me is O’Brien de verliefde dag – en nachtdromer. “From your lips/ to your belly/ to your knees/ to your feet”, zo verwoordt hij het gevoel van de vlinders in de buik perfect in wat misschien wel het mooiste, meest lenteachtige liedje op de plaat is. Maar wij vragen ons af of het verlangen bereikbaar of onbereikbaar is, wat het nummer een heel andere lading zou geven.

Minder plezierig is het in Hot Scary Summer, The Soul Serene en Darling Arithmetic, de directe en minder directe nasleep van de breuk. En toch zit de grote pijn ‘m pas veel later, in No One To Blame waar O’Brien zingt “Excuse me while I try/ to be somebody that you might decide you like/ enough to come over to your place”, wat eigenlijk niets anders is dan het zelfmedelijden de “If I could be who you wanted uit Fake Plastic Trees van Radiohead.

Uiteindelijk maakt het allemaal niet zo heel veel uit, is de slotsom in So Naïve. Het is geen gelatenheid, maar een bevrijding. Het besef dat we allemaal maar wat aanmodderen, dat niemand van ons weet hoe het moet, Leven. En dat is het dan: van hier weer verder.

Het gaat er niet om of deze ‘Darling Arithmetic’ al dan niet mooier is dan ‘{Awayland}’, waar we ook grote fan van waren. Vergelijkingen maken tussen de twee heeft geen enkele zin. Het is als in de supermarkt staan en twijfelen of je nu vanavond een lasagne gaat eten of spinaziepuree met visstick: het is allebei lekker, maar voor op andere momenten. Feit is dat ze allebei heel mooi zijn en dat wie de moeite neemt om te luisteren, écht te luisteren, stevig in het middenrif geraakt kan worden door ‘Darling Arithmetic’.

Villagers speelt op 17 mei (samen met Patrick Watson) op Les Nuits Botanique.