Victoria Williams - Town Hall 1995

Fire Records

In de rockmuziek klinkt de naam Williams als een klok, maar de ene Williams luidt al wat feller dan de andere. Hank behoort tot de onverslijtbare iconen van de country, Lucinda is uitgegroeid tot een doorleefde grande dame die met bluesy rockmuziek een bijzonder trouw publiek heeft opgebouwd, Dar is hier misschien niet zo bekend, maar timmert in de VS behoorlijk aan de weg. Geen van allen zijn ze familie, ook niet van het onderwerp van vandaag. Victoria Williams heeft een naam vol jubel, maar met de carrière wil het niet altijd lukken; en met de gezondheid al evenmin. Reeds decennia MS-patiënte en in 2015 bovendien slachtoffer van een soort epilepsie-aanval. Er zijn er die er voor minder de brui hebben aan gegeven.

Gelukkig heeft ze enkele goede vrienden die toevallig ook nog eens uitstekende muzikanten zijn en meer dan regelmatig een handje toesteken. Mark Olson van The Jayhawks bijvoorbeeld, ook nog eens haar echtgenoot, met wie ze in de gelegenheidsformatie Original Harmony Ridge Creekdippers wel eens een deun speelt. Ook wijlen Lou Reed, Pearl Jam, Maria McKee en – jawel – Lucinda Williams staan (stonden) regelmatig in de bres wanneer Victoria’s carrière en/of bankrekening een te sterke vlucht downhill dreigt te nemen.

Een andere mogelijkheid om onder de aandacht te blijven is het uitbrengen van een live-album uit betere tijden. Dat is nu gebeurd met ‘Victoria Williams and The Loose Band Town Hall 1995’. Williams had toen net haar sterke, derde cd ‘Loose’ uitgebracht en trok daarmee de boer op. En daar is deze plaat een geslaagde getuigenis van. In welke Town die Hall precies stond, wordt nergens vermeld.

Van bij de eerste song Century Tree komt de herkenbare en enigszins aan Melanie (Safka) verwante stem uit de boxen gevloeid. Het concert bevat nogal wat materiaal uit ‘Loose’. Vrij vooraan in de setlist zit You R Loved en dat is meteen raak. Bovendien wordt Victoria keurig begeleid door een uitstekende band die rommelige nummers als Polish Those Shoes toch behoorlijk bij elkaar houden.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het voor de rest wat wisselvallig is. Het knappe Crazy Mary – ooit nog live gecoverd door Pearl Jam op een officiële bootleg – bekoort, maar in het vrolijke cajunnummer Vieux Amis overtuigt ze toch niet helemaal. Ook Happy To Have Known Pappy is gewoon een vullertje dat twijfelt tussen een talkin’ song en gebrek aan inspiratie. Gelukkig is er Lou Reed, die met een knappe versie van Sweet Jane de kwaliteit flink omhoog krikt.

Nadien lijkt Victoria opnieuw gelanceerd want Summer Of Drugs wordt met keurige passie gebracht. Maar ook de finale brengt niet wat het had mogen zijn. Aan goede wil is er geen gebrek met een naïef flowerpower-amateurisme, dat we eerlijk gezegd definitief achter de rug meenden te hebben. Over The Rainbow, de toegift, mag hiervan een zeer geslaagd bewijs zijn. Meest van al hebben we ons gevoeld alsof we terug naar onze studententijd werden gekatapulteerd en toen voor veel te veel zakgeld een bootleg hadden gekocht waarvan we met pijnlijke tegenzin moesten toegeven dat hij toch niet je dat was.

Zelfs met de ondersteuning van de reeds eerder vernoemde "groten uit de rock" heeft het niet mogen zijn voor Victoria. En we betwijfelen of deze late live-opname daar enige verandering in gaat brengen.