Veronica Falls - Waiting For Something To Happen

Rough Trade

Ergens diep vanbinnen ben ik John Travolta in Grease, en jij bent Olivia Newton John. We zijn jong en cool en we zien elkaar al twee weken graag. We rijden in een rode Ford uit de jaren stillekens, mijn elleboog leunt naar buiten, de gel schittert in mijn haar. Buiten schuiven de huizen van suburbia voorbij, onze moeders werken in de tuin. En de radio speelt onafgebroken Veronica Falls.

Waiting For Something To Happen



Geen andere groep uit de retro-golf heeft zulke mooie nummers als Veronica Falls. Vivian Girls is te slordig, The Pains of Being Pure at Heart te new wave, The Drums te middelmatig. Veronica Falls heeft daarentegen alles: James Hoare, een boomlange kerel die zijn gitaar zo lekker kan laten rollen, zangeres/gitariste Roxanne Clifford, die uit een advertentie van de jaren zestig weggelopen lijkt te zijn, een bloedmooie bassiste en een grappige drummer.

Maar bovenal hebben ze songs. Hun debuut stond al vol met popparels, zoals het snelle Beachy Head, het melancholische Veronica Falls, het licht ironische, licht romantische Stephen en het vervolg daarop: Wedding Day, een tweeluik over huwelijk en overspel dat alleen door The Beautiful South’s Don’t Marry Her, Fuck Me wordt overtroffen.

Hun tweede full album heet ‘Waiting For Something To Happen’ en brengt meer van hetzelfde. Dat betekent dat er weer een stel verdraaid lekkere songs op staan. Het meisje dat in Shooting Star aan haar klavertje vier zit te plukken, droomt vast van mij. Het titelnummer (Waiting For Something To Happen, dus) is een lekker dansnummer en Falling Out zou een pronkstuk in de catalogus van The Cure kunnen zijn.

Maar wie stilstaat, gaat achteruit. Niks nieuws onder de zon betekent dat we onze rilatine nodig hebben om aandachtig te blijven. En dan begint het nieuwe Buried Alive als een variatie op het vroegere Found Love in a Graveyard te klinken, en is de Daniel uit dit album vast gewoon de lelijke broer van Stephen die op het vorige album met een ander trouwde. Haar laatste trein, weet je wel. Na herbeluistering klinkt de zinswending “you’re a broken toy, it’s true, but I am broken too, just like you” echt “mega-kinderachtig”.

Het zijn luxeproblemen, maar luxeproblemen zijn alles wat we hebben, vanuit onze Ford bekeken. Al te snel verpanden we ons hart aan een ander bandje dat lekker retro klinkt. Naar het schijnt hebben die meiden van Dum Dum Girls een vette sound en zien ze er uit om af te likken. Is dat Sandy? Ze heeft borsten gekregen in de vakantie! Is dat Johnny’s nieuwe auto? Vet! Oei, mama roept. Het eten is klaar.

6 maart 2013
Kristof Van Landschoot