Ventura - Superheld

Vitesse Records

Grappig, als je een plaat met een schijnbaar Nederlandstalige titel onder de neus gestopt krijgt, terwijl de band afkomstig blijkt uit Zwitserland. Met ‘Superheld’ is dit gitaarrocktrio aan het vijfde wapenfeit toe. Droog, maar snoeihard.

De hoes van deze cd heeft dezelfde groenetint die we van Shellac albums gewoon zijn en het zwart-wit fotominimalisme dat we van Swell of Slint kennen. U weet al waar we naartoe gaan? Inderdaad, riffgedreven jarennegentignoiserock.

En dan weet u ook meteen dat de tien songs op dit schijfje heerlijk schipperen tussen doezelende, semi-akoestische gitaarmijmeringen zoals de melancholische afsluiter From Evil en intense noiserocktracks waarbij de distortionpedaal stevig wordt ingestampt. En waar vanzelfsprekend riffs heerlijk op je in mogen mokeren: zwaar, genadeloos en heerlijk hoekig, zoals we van bovenstaande voorbeeldbands geleerd hebben.

Maar na vier volwaardige platen weet Ventura ook duidelijk die hard-zacht-spanning binnen een enkele song te optimaliseren. Kwestie van de intensiteit en de emoties nog te versterken. Want even inhouden en dus niet trappen in de valkuil van noise en brulboeien betekent soms net krachtiger overkomen. Om niet te negeren dat de heren met een krachttoer als Advertiser ook stevig rond je oren kunnen kletsen.

Het trio maakt in elk geval voldoende ruimte voor melodie en harmonie. De deugd van een rollende bas (Dwell), van heerlijk ronddraaiende gitaarintermezzi (Freeze In Hell) of heerlijk hakkende stonergrooves (Patron Saint): zaken die netjes zijn ingebed en deze ‘Superheld’ van begin tot eind spannend houden. En gooi daar dan de lekker terneergeslagen  stem van Philippe bovenop (waar je alweer een handvol ninetiesreferenties op kan kleven) en je krijgt een fraai stukje gitaarwerk met enkele heerlijk nostalgische knipogen. Smakelijke kost.