Various artists - Late Night Tales: Agnes Obel

Late Night Tales

Voor het nieuwste volume van de onvolprezen compilatiereeks 'Late Night Tales' reisde de Deense nachtegaal Agnes Obel de wereld rond. In de kantoren van het label zullen ze hebben gejubeld: ze vroegen Obel om een mixtape te maken. Maar kregen een geluidscollage om in te lijsten.

 

De eerste luisterbeurt trekt voorbij als in een waas. Het signaal dat de puzzel klopt, nog voor je de stukjes afzonderlijk hebt bestudeerd. Als onbevangen passant weet je nauwelijks waar het ene nummer begint en het andere eindigt. En om de roes nog aan te wakkeren, vind je onopvallend in het midden van de plaat twee slaapliedjes: een Piano Quintet van Schnittke en Obels eigen Glemmer Du, haar versie van een oude Deense standard.  

Het is dan ook pikdonker op deze ‘Late Night Tales’. Obel nam haar job ernstig. Hier geen guilty pleasures uit de disco of yacht rock, wel hedendaagse componisten (waaronder David Lang), een Bulgaars vrouwenkoor (al sinds de jaren 80 een favoriet bij indie-hipsters), obscure namen zoals Sybylle Baier, Michelle Gurevich en Eden Ahbez en deep cuts van instituten Henry Mancini, Lee Hazlewood, Ray Davies (zijn demo van Pretenders-hit I Go To Sleep), Can en Nina Simone.

De songtitels verraden al dat het hier geen land van mauve pony’s en eenhoorns betreft: Evil Theme, The Nights, Bloody Shadows From A Distance, Poem About Death, … Misschien gooit Party Girl van Michelle Gurevich het over een andere boeg? Mis. Dat is allesbehalve een ode aan het nachtleven. Eerder een spiegel voor de protagonisten van de scene: “I used to be so fragile, but now I’m so wild // What did you do last night? Oh, I was out so late, now I’m so tired.”

Tussen al die ernst sluipt dan weer de cartooneske junglenachtmerrie Great Mission van het Zwitserse duo Yello. Let op het arrangement met orchestra hits, een invloedrijke synthsound die eighties schreeuwt, maar eigenlijk gelicht werd uit een symfonie van Stravinsky.

De lage grom op Great Mission is maar een van de uitzonderlijke stemmen die Obel selecteerde. Ze houdt ervan als een stem een sound wordt als een andere. Eerder een instrument dan een woordenmachine. Een band die dat gegeven helemaal uitbeende, was Can. Toch koos Obel hier voor Oscura Primavera, een instrumental. Geen Malcolm Mooney of Damo Suzuki dus, maar elders dan weer wel Nina Simone (Images), de Griekse Lena Platonos (Bloody Shadows) en het Braziliaanse Quarteto Em Cy with Tamba Trio (denk The Supremes in bossanova-modus).

Een ‘Late Night Tales’ zou snel vervelen als er niets te ontdekken viel. En Obel laat ons zeker niet hongerig achter. Waar wij de oren spitsten? Bij Hazlewood, Yello, Platonos, Gurevich en – ja hoor – The Bulgarian State Radio & Television Female Choir. En bij de Continuous Mix, die de volledige selectie vernuftig aaneen weeft.

De nieuwe tracks van Agnes vormen een tweede aantrekkingspool. Ze smokkelde discreet drie songs en een gesproken stuk op muziek binnen, waarvan vooral Bee Dance, met zijn Clint Mansell-aroma, blijft nazinderen. Maar de echte sterkte van deze ‘Late Night Tales’ is dat de puzzel indrukwekkender klinkt dan de stukjes. Een pracht van een compilatie.