Vanishing Twin - The Age Of Immunology

Fire Records

Één op tien wereldburgers had in de foetusfase te maken met het Vanishing Twin Syndrome, onderdeel zijn van een identieke tweeling waarvan de wederhelft in primaire fase afsterft. Of hoe de “survival of the fittest” in het eerste levensstadium alvast gruwelijke vormen aanneemt. Laat dat alvast een mooi thema zijn voor dit internationale avantpopgezelschap, net als het boek van A. David Napier, dat dezelfde titel als dit album draagt waarin mensen meer en meer van elkaar vervreemden en identiteiten vervagen.

Want afsplitsing en vervreemding lijken inderdaad thema’s op dit bizarre plaatje. Zo heeft het kwintet rond multi-instrumentalist en zangeres Cathy Lucas (met Belgisch bloed) bewust de tien gepresenteerde songs op onconventionele plaatsen opgenomen buiten de studiocontext. Tot een iPhone-opname ergens op een verlaten plek op het Kroatische eiland Krk toe. Je krijgt een meltingpot voorgeschoteld van ambient, jazz, filmmuziek, zweefpop of zelfs klassieke muziek. Maar dat dan met een hoog avantgardistisch niveau dat niet aarzelt om te choqueren of zelfs te enerveren.

Vanishing Twin bouwt aan schoonheid om ze te kunnen verkrachten en bedenkt composities die geen ander kan verzinnen. Een poging? De Invisible World van dit kwintet blijkt te bestaan uit piano, spoken word, gedartel en slepende cello. Zowel de opener (Krk – At Home In Strange Places) als afsluiter (Language Is A City – Let Me Out) combineren het ongeduld van Afrobeatdrumwerk met sussende, jazzy triphopgrooves en fluitspel. Droom en onrust samen.

Vaak aanwezig zijn de wat holle, donkere – bijna sensuele - vrouwenstem van Lucas en een assortiment psychedelische effecten die Flaming Lips zouden doen verbleken. In Wise Children lijkt het wel of Norah Jones in een acidbad is gaan zitten. Een beetje schizofreen allemaal. Soms net te kort om echt door te dringen, maar soms ook tot zeven minuten lang.

Na een tijd geef je het ook op om deze plaat, waar niets is waar het lijkt, proberen te vatten. Filmisch, vreemd. Van intens tot abstract, sfeer tot nonsense, pop tot pulp. Soms lang in zichzelf doezelend, soms tegen de schenen schoppend of zelfs met een ritueel karakter. Met synthesizerknipogen naar de toekomst en akoestische instrumenten uit het verleden.

Het arty karakter van dit album wordt extra versterkt door een boekje met een Dadaïstische zwartwit fotocollage vol rechthoeken, vierkanten en cirkels. Dat over ‘The Age Of Immunology’ nog boeken vol culturele verhalen en verklaringen met grote C kunnen geschreven worden, lijdt geen twijfel. Luisterbeurt na luisterbeurt komt meer muziek boven drijven tot je er helemaal in verdrinkt. Wie durft?