Vampire Weekend - Father Of The Bride
Sony
Er zijn van die bands die eerst een slaapkamerplaat maken en die dan in eigen beheer uitgeven. Bij Vampire Weekend lijkt het soms of ze in omgekeerde richting wilden werken.
Let wel: allemaal ruw materiaal is het niet. Er zit nog heel wat geproducet spul tussen, maar het lijkt er toch op dat Ezra Koenig (en bij uitbreiding de band) heimwee had naar de tijd dat hij in zijn kamertje zat te klungelen en daarnaar teruggreep als basis voor 'Father Of The Bride'. Maar wat is het resultaat ontluisterend mooi en lijkt het allemaal ontwapenend simpel te zijn.
Het is duidelijk niet allemaal rozengeur en maneschijn in de huidige wereld van Ezra Koenig. Cryptische teksten als “Anybody with a worried mind could never forgive the sight / Of wicked snakes inside a place you thought was dignified” (Harmony Hall) doen je even achter de oren krabben, maar als je dan het refrein hoort – “I don't wanna live like this / But I don't wanna die” – weet je dat het in het hoofd van Koenig soms durft te stormen. (Trouwens, dat stukje tekst is nog blijven hangen van Finger Back uit de vorige plaat). Dat ongemakkelijke gevoel is zowat een rode draad door deze plaat, die dan eindigt met het al even mysterieuze Jerusalem, New York, Berlin waarin een tekst als “All I do is lose, but baby / All I want's to win” afsteekt tegen de muziek.
Tegenover die eerder sombere teksten staat dan toch de muziek van Vampire Weekend, zoals we die van vroegere platen kennen: luchtig zonder vluchtig te zijn en happy zonder klef te worden. We hadden onze twijfels, toen Rostam Batmanglij de solotour op ging. Zou de chemie nog wel werken? Zou de band het zonder hem (aan)kunnen? Maar die vrees was ongegrond. Meer nog: 'Father Of The Bride' blijft trots overeind naast de voorgaande platen, als ze die al niet vlotjes passeert. Schaamrood is nergens voor nodig.
Als luisteraar wordt je in feite voortdurend uitgedaagd. In elke song zit er wel iets onverwachts, iets raars. Alsof er iets is blijven hangen van een vorige take of zo. Je kan niet anders dan je afvragen: is dit nu toeval geweest of is het met opzet gedaan? Het is moeilijk om steeds de vinger op die eigenaardigheden te leggen. Je moet het telkens weer ontdekken. Het doet je afvragen of die slaapkameropnames (de prachtige opener Hold You Now (met de vocale bijdrage van Danielle Haim), My Mistake, …) ook niet met voorbedachten rade zo werden opgenomen. En soms lijkt het wel of de onovertroffen, Japanse muziekknutselaar Cornelius achter de knoppen zat. De samples (Rich Man, Sympathy), het geknoei, het geknip, … het zou zo allemaal van één van zijn platen kunnen komen.
Hoe dan ook, het resultaat is een meesterwerk, dat steeds weer uitdaagt en plaagt. We hadden het niet verwacht en dan is de verrassing des te groter. Ezra Koenig dus voor ideale schoonzoon!